بررسی سطح پایداری روستاهای نمونه گردشگری بر اساس مدل بارومتر پایداری (موردمطالعه: شهرستان بروجن)

شناخت و بررسی امکانات و تعیین سطوح پایداری روستایی، نخستین مرحله در فرآیند برنامه ریزی و توسعه روستایی به شمار می-رود. امروزه با توجه به اهمیتی که سطح پایداری در موضوع توسعه به دست آورده، تعیین سطوح پایداری روستایی امری ضرروریست. دراین زمینه استفاده از شاخص های توسعه متناسب با فضای روستایی جهت رسیدن به هدف موردنظر میتواند موردتوجه قرار گیرد. درواقعارزیابی سطوح پایداری توسعه روستایی جهت شکل دادن سلسله مراتبی از سکونتگاه های روستایی با روابط و کارکردهای مطلوب، هموارهیکی از دغدغه های برنامه ریزان و متولیان امر توسعه روستایی بوده است. و تلاش در جهت رفع نابرابری ها از وظایف مهم مسئولین امرتوسعه محسوب می شود. برای رسیدن به توسعه متعادل و متوازن و در عین حال پایدار روستایی لازم است بررسی دقیق و همه جانبه ازوضعیت توسعه نواحی صورت گیرد. تا با توجه به وضع موجود و شناخت پتانسیل نواحی در جهت برنامه ریزی توسعه اقدام شود. بر همیناساس، در این مقاله به ارزیابی پایداری توسعه گردشگری در روستاهای نمونه گردشگری شهرستان بروجن اقدام شده است. پژوهش حاضراز لحاظ هدف کاربردی و از نظر روش، توصیفی تحلیلی است. اطلاعات مورد نیاز بر مبنای دو روش اسنادی و میدانی (پرسشنامه) جمع آوری شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها، از روش های آماری توصیفی و استنباطی و روش های غیر آماری (بارومترو رادار پایداری) استفاده-شده است. نتایج نشان میدهد که توسعه گردشگری روستایی در روستای مورد مطالعه در مجموع در سطح پایداری متوسط قرار دارد کهکه در بین ابعاد بررسی شده، بعد اجتماعی وضعیت پایداری بهتری دارد. البته در بین این روستاها تفاوت های معناداری دیده می شود. و دربین روستاهای مورد مطالعه روستای آورگان بیشترین امتیازپایداری و روستای کتک کمترین امتیاز پایداری را دارد. بنابراین برای دست-یابی به توسعه پایدار و متعادل روستایی باید اقداماتی درزمینه تامین امکانات و زیرساخت های مورد نیاز برای جذب گردشگرانانجام گیرد.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، بارومتر پایداری ، گردشگری روستایی