معرفی چارچوبی برای سنجش تاب آوری شهرها و مناطق در برابر پیامدهای کم آبی

افزایش رقابت برای استفاده از آب شیرین در فعالیت های مختلف انسان به دلیل افزایش جمعیت منجر به فشارهای بی سابقه ای بر منابع آبی شده است.به همین دلیل بسیاری از کشورها با کم آبی و یا محدویت در توسعه فعالیت های اقتصادی مواجه هستند. در کشورمان ایران نیز افزایش تعداد حوضه های آبخیزبسته، تهی شدن سریع منابع آب زیرزمینی، کاهش تالاب ها و دریاچه های طبیعی، تخریب زمین، کاهش خدمات اکوسیستمی، و خشکسالی های مداوم،پیامدهای کم آبی را نشان میدهند. برای دستیابی به توسعه پایداری منابع آب و رویارویی با این چالش ها مفهوم تابآوری به شکل گسترده ای مطرح شده است.تفکر تاب آوری در بیانی کلی به عنوان معیاری برای سنجش تداوم سیستم ها و تواناییشان در جذب تغییرات و اختلالات، به شکلی که مقاومت و ظرفیت قبلی رادر حفظ همان روابط بین جمعیت و متغیرهای دیگر حفظ کنند، به کار گرفته می شود. در این پژوهش هدف کلی این است که چارچوبی برای سنجش تاب آوریشهرها و مناطق در برابر پیامدهای کم آبی پیشنهاد شود. برای دستیابی به این هدف در مرحله نخست با استفاده از روش های کتابخانه ای و ابزار یادداشت برداری از منابع، بنیان ها و مولفه های سازنده تاب آوری در برابر کم آبی در مقیاس شهرها و مناطق ردیابی شده است، و در مرحله دوم با به کارگیری روش شاخص سازی، این مولفه های سازنده به عناصری قابل ردیابی تبدیل، و چارچوبی قابل سنجش برای آنها پیشنهاد می شود. برونداد نهایی این دو مرحله پیشنهاد معیارها و شاخص های قابل اندازه گیری سنجش تاب آوری شهرها و مناطق در برابر پیامدهای کم آبی در چهار بعد اجتماعی، اقتصادی، کالبدی محیطی، و نهادی است.

کلیدواژه ها:

چارچوب سنجش ، تاب آوری شهری و منطقه ای ، کم آبی