تحلیل فضایی شاخص های سلامت با استفاده از مدل TOPSIS (مطالعه موردی : استان های ایران)

توسعه سلامت و به عبارتی میزان و کیفیت دسترسی افراد جامعه به خدمات بهداشتی و درمانی یکی از ابعاد مهم توسعه جوامع بهشمار می رود. از آنجا که هرگونه برنامه ریزی جهت ارائه خدمات به مناطق مختلف مستلزم ارزیابی وضب موجود می باشد، پژوهش حاضربه سطح بندی شاخص های توسعه سلامت در سطح استان های کشور پرداخته است. پژوهش حاضر از نوع توصیفی- تحلیلی با رویکرد توسعه ای می باشد که در آن 31 استان کشور از نظر 16 شاخص توسعه سلامت با استفاده از مدل TOPSIS و بهره گیری از نرمافزارهای Arcgis و SPSS مورد ارزیابی قرار گرفته اند. نتایج این تحقیق نشان داده است که نبود برنامه ریزی دقیق و سرمایه گذاریهای نامتعادل در سطح کشور، باعث تفاوت و ناهمگونی استان های کشور به لحاظ توسعه بخش بهداشت و درمان شده است که این عواملباعث ایجاد و تمرکز بیشتر امکانات و تسهیلات بخش سلامت در چند استان شده است. همچنین بین استان های کشور از نظر امکانات وخدمات بهداشت و درمانی تفاوت زیادی مشاهده می شود به طوری که استان تهران با ضریب اولویت 7275 / 0 در سطحی فرا برخوردار قراردارد و استان های فارس، اصفهان، خراسان رضوی و مازندران از سطح برخوردار، استان های آذربایجان شرقی، آذربایجان غربی، خوزستان،کرمان و گیلان از سطح میان برخوردار و 21 استان باقی مانده در سطح محروم جای گرفته اند.

کلیدواژه ها:

استان ، ایران ، تحلیل فضایی ، شاخص سلامت ، مدل TOPSIS