اثر کاربرد مالچ زنده بر عملکرد دانه، اجزای عملکرد و برخی ویژگی های مورفولوژیکی ارقام آفتابگردان (.Helianthus annuus L)

به منظور ارزیابی تاثیر کشت شنبلیله به عنوان مالچ زنده بر عملکرد، اجزای عملکرد و برخی ویژگی های مورفولوژیکیآفتابگردان (.Helianthus annuus L)، آزمایشی در سال زراعی 96-1395 به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در مزرعه تحقیقاتی پردیس کشاورزی و منابع طبیعی دانشگاه رازی کرمانشاه اجرا شد. فاکتوراول کشت شنبلیله به عنوان مالچ زنده در چهار سطح: شاهد (عدم کشت شنبلیله به عنوان مالچ زنده)، کشت شنبلیله دوهفته قبل از کشت آفتابگردان، همزمان با کشت آفتابگردان و کشت شنبلیله دو هفته بعد از کشت آفتابگردان و فاکتور دومسه رقم آفتابگردان شامل : فرخ، پروگرس و لاکومکا بود. نتایج تجزیه واریانس نشان داد که استفاده از شنبلیله به عنوانمالچ زنده اثر معنیداری بر صفات قطر طبق، تعداد طبق در بوته، ارتفاع بوته و عملکرد دانه داشت، به طوریکه بیشترینقطر طبق (20/2 سانتی متر)، تعداد طبق در پونه (2/04) و عملکرد دانه (3834 کیلوگرم در هکتار) مربوط به تیمار کشت همزمان مالچ زنده با آفتابگردان بود. بیشترین میزان ارتفاع بوته ( 194 سانتیمتر) متعلق به تیمار شاهد (عدم کشت شنبلیلهبه عنوان مالچ زنده) بود. نتایج مقایسه میانگین مشخص نمود که تیمار کشت همزمان شنبلیله با آفتابگردان عملکرد دانهرا در مقایسه با تیمار شاهد 39 درصد افزایش داد، در حالیکه کشت شنبلیله دو هفته قبل از کشت آفتابگردان باعث کاهش2 درصدی عملکرد دانه در مقایسه با شاهد شد. در بین ارقام مورد ارزیابی، بیشترین (3426 کیلوگرم در هکتار) و کمترینعملکرد دانه ( 2371 کیلوگرم در هکتار) به ترتیب به ارقام لاکومکا و فرخ اختصاص یافت. نتایج این تحقیق نشان داد کهانتخاب زمان مناسب برای استقرار مالچ زنده میتواند سبب بهبود عملکرد آفتابگردان گردد.

کلیدواژه ها:

تعداد طبق در بوته ، شنبلیله ، رقم ، قطر طبق ، مالچ زنده