ارائه یک راهکار بهینه برای سنتز سیلیس مزو متخلخل به عنوان حامل دارو

در این پژوهش، سامانه ای مبتنی بر ذرات سیلیس مزومتخلخل به عنوان حامل داروی رزوواستاتین برای ترمیم ضایعات پوستی ناشی از سوختی تهیه شده است. سنتز ذرات توسط مواد فعال ساز سطحی خودآرایی کننده به عنوان قالب و تراکم سل ژلی همزمان گرداگرد قالب ها انجام گردید. از ستیل تری متیل آمونیوم برومید CTAB وتری بلاک کوپلیمر P123 به عنوان قالب و از سدیم سیلیکات Na2SiO3 به عنوان منبع سیلیس استفاده شد. آزمون XRD ساختار مزومتخلخل ذرات سیلیس را تایید کرد. آزمون SEM اندازه متوسط ذرات را حدود nm 15 نشان داد از بررسی آزمون DLS ، نمونه از نظر توزیع اندازه ذره و پایداری قابل قبول بود. از آزمون پتانسیل زتا، عدد بار سطحی ذرات در کلوئید آبی -50 میلی ولت به دست آمد. نتایج آنالیز BET، عدد سطح ویژه m2/g 1078 و قطر روزنه ها را nm 3/96 نشان داد. آزمون FTIR، پوشش کیتوسان را روی ذرات سیلیس تایید نمود. داروی رزواستاتین به روش فیزیکی روی سطح نانوذرات با پوشش کیتوسان بارگذاری گردید. مقایسه ی نمودار پتانسیل زتای نانوذرات و نانوذرات پوشش داده شده ی حامل دارو و کاهش بار سطحی نشان داد که دارو بر روی سطح نانوذرات با پوشش با موفقیت بارگذاری شده است. نتایج بررسی ها به روش اسپکتروفتومتری نشان داد که میزان راندمان بارگذاری دارو حدود 60 درصد است با انجام آزمون رهایش دارو دارو در PH های مختلف، منطقه های رهایش دارو مورد قبول بود. در نهایت، آزمون سمیت سلولی کامپوزیت حامل دارو بر روی سلول های فیبروبلاست انسانی نشان داد که سامانه ی حامل دارو زیست سازگار بوده و سمیتی برای این سلول ها ندارد.

کلیدواژه ها:

نانوذرات ، سیلیس مزومتخلخل ، دارورسانی ، رزوواستاتین ، ترمیم پوست