بررسی تغییرات کاربری اراضی براساس تجزیه و تحلیل متریک های سیمای سرزمین با استفاده از سنجش از دور و سیستم اطلاعات مکانی (منطقه مورد مطالعه: شهریاسوج)

در طول زمان، الگوهای پوشش زمین دچار تغییر و دگرگونی اساسی می شوند و عامل انسانی می تواند بیشترین نقش را در این فرآیند ایفا نماید. سنجش از دور به همراه متریک های سیمای سرزمین ابزاری مناسب برای پایش تغییرات پوشش اراضی در مناطق شهری و محدوده آن می باشد. هدف از این مطالعه کمی کردن الگوهای سیمای سرزمین در محدوده شهر یاسوج با استفاده از متریک های سیمای سرزمین و بررسی تغییرات در فاصله زمانی 1384 تا 1396 است. با استفاده از تصاویر ماهواره ای و روش طبقه بندی نظارت شده(حداکثر احتمال)، نقشه کاربری اراضی برای سال های 1384 تا 1396 در 7 کلاس آموزشی تهیه شد. به منظور کمی کردن الگوهای سیمای سرزمین متریک های درصد کاربری اراضی((PLAND، تعداد لکه (NP1)، میانگین اندازه لکه((MPS2 و تراکم لکه (PD3) در سطح کلاس و شاخص تنوع شانون (SHDI4)، نمایه بزرگترین لکه((LPI5، متریک نزدیکترین فاصله همسایگی ((MNN6و پیوستگی((CONTAGدر سطح سیمای سرزمین محاسبه شد. نتایج حاصل نشان داد، در منطقه شاهد تغییرات گسترده ای بوده ایم که آنها را می توان ناشی از افزایش جمعیت و ساخت و ساز و به تبع آن بهره برداری بیشتر از زمین های کشاورزی دانست، به طوریکه در طی این سالها وسعت زمین های کشاورزی و نواحی ساخته شده افزایش داشته و از سوی دیگر وسعت زمین های بایر و جنگل های بلوط روند کاهشی را نشان می دهند.

کلیدواژه ها:

کاربری اراضی ، متریک های سیمای سرزمین ، شهر یاسوج ، طبقه بندی نظارت شده.