بررسی تغییرات اعتمادپذیری سامانه های آبگیر باران با استفاده از مدل های گردش عمومی جو (مطالعه موردی: شهر بیرجند)

تبخیر و سایر مشخصه­ های فیزیکی مناطق خشک،باعث می شود تا حجم زیادی از باران از دسترس خارج و درصد کمی از آب باران به آبخوان نفوذ کند. بنابراین برای دستیابی به یک توسعه پایدار، مدیریت منابع آب براساس سامانه آبگیر آب باران مهم است. هدف اصلی این مقاله بررسی اعتمادپذیری سامانه ­های آبگیر آب باران در آینده می­باشد. از این­ رو در اولین گام بارندگی ماهانه با استفاده از­ آخرین خروجی مدل­ های منطقه ای گردش عمومی اتخاذ و با استفاده از روش اصلاح انحراف مکانی ریزمقیاس نمایی شد. نرمال­ سازی، همسان­ گردی، تحلیل روند و انتخاب وریوگرام در محیط MATLAB انجام شد و در نهایت بارندگی ماهانه ایستگاه سینوپتیک بیرجند با استفاده از کریجینگ ساده درون­یابی شد. با مقایسه آمار مشاهداتی بارندگی ماهانه و شبیه­سازی شده توسط مدل­های گردش عمومی در بازه زمانی 2005-1992، سعی شد تا بهترین مدل با بیشترین تطبیق انتخاب گردد. در نهایت بررسی اعتمادپذیری سامانه ­های آبگیر باران در سطوح و احجام مختلف پشت بام و تانک­های ذخیره مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که با اتکا به کارایی سامانه­ های جمع­آوری آب باران می توان بخش قابل توجهی از نیاز خانگی را برطرف نمود. دامنه تغییرات اعتمادپذیری این سامانه­ ها در دوره پایه بین 05/0 تا 45/0 تخیمن زده شد و پیش­بینی اعتمادپذیری در دوره آینده نیز نشان داد که این حدود افزایش خواهد داشت. همچنین نتایج نشان داد که میزان اعتمادپذیری این سامانه­ ها برای خانواده­ های با جمعیت 3 نفر یا بیشتر، حداکثر معادل 4/0 خواهد بود.

کلیدواژه ها:

اصلاح انحراف مکانی ، اعتمادپذیری ، جمع آوری آب باران ، ریزمقیاس نمایی دینامیکی