اختلالات پردازش شنوایی در بیماران دچار سکته مغزی

سکته مغزی به عنوان سومین عامل مرگ و میر و اولین علت ناتوانی ها در جهان شناخته شده است. یکی از عوارض آن درگیری سیستم عصبی مرکزی از جمله مسیرها و سطوح مختلف مربوط به پردازش های شنوایی است که می تواند منجر به عملکرد ضعیف در پردازش های شنوایی دایکوتیک، ضعف در جهت یابی شنوایی و کاهش عملکرد در پردازش های زمانی شود. تقریبا از هر 5 بیمار سکته مغزی یک نفر شکایت جدی از دشواری درک گفتار در حضور نویز دارد که ناشی از اختلال در پردازش زبان دریافتی و پردازش ناهنجار اصوات در مغز است. جایگاه آناتومیک ضایعه و تخصص یافتگی نیمکره های مغزی در پردازش های شنوایی و عملکردهای زبانی منجر به عوارض و نتایج متفاوت و قابل توجه در افراد دچار سکته مغزی می گردد. ضایعات در لوب گیجگاهی و پری فرونتال اثرات چشمگیرتری را به همراه دارند. ضایعات درگیرکننده نیمکره چپ، منجر به پردازش های ضعیف شنوایی دایکوتیک ( امتیاز پایین در تمام آزمون های دایکوتیک اعداد، کلمات و جملات دوگوشی ) و ضعف در عملکردهای تک گوشی با حشو پاییندر گوش راست می شوند، درحالیکه عملکرد گوش چپ نسبتا هنجار می ماند. ضعف در جهت یابی شنوایی در هر دو گوش دیده می شود. ضایعات درگیر کننده نیمکره راست، منجر به ضعف در بازشناسی اصوات و ضعف در جهت یابی شنوایی می شوند. خطاهای جهت یابی در افراد با آسیب نیمکره راست، بیشتر و بزرگتر است که با تئوری Hemi spatial neglect قابل توجیه است. افراد دچار سکته مغزی با توجه به جایگاه و نوع ضایعه به راهکارهای توانبخشی و رویکرهای درمانی خاصخود نیاز دارند. توانبخشی مبتنی بر انواع سازوکارهای پردازش شنوایی مرکزی در بهبودی آنان موثر است. همچنین بنظر می رسد استفاده از سیستم های FM می تواند منجر به بهبود درک گفتار در حضور نویز گردد.