حضور طبیعت در طراحی فضاهای آموزشی کودکان با تاکید بر معماری بیوفیلیک

یکی از محیط هایی که کودکان بخش قابل ملاحظه ای از عمر خود را در آن سپری می کنند محیط های آموزشی می باشد. روانشناسان محیط اعتقاد دارند که شرایط محیطی و کالبدی تاثیر انکارناپذیری بر رفتار و افکار انسانها دارند. از بین شاخصه های کالبدی که بر امر آموزش تاثیر گذارند، طبیعت با توجه به ارتباط شدید با آدمی نقش مهمی در کیفیت آموزش دارد. تجربه بی واسطه طبیعت در دوران کودکی بر رشد و عملکرد شناختی، جسمانی و اجتماعی موثر بوده و تداوم این تجارب منجر به برقراری پیوندی میان کودک و طبیعت و توسعه ارزش های زیست محیطی وی خواهد شد. در این میان معماری پدیده ای است که می تواند تعامل میان انسان، طبیعت و محیط کالبدی را ایجاد و یا توسعه بخشد. این مقاله با تکیه بر رویکرد معماری بیوفیلیک به بررسی تاثیر طبیعت در فضاهای آموزشی کودکان می پردازد. بدین منظور نخست رویکرد طراحی بیوفیلیک به دلیل برقراری پیوند میان کودک و طبیعت انتخاب و در مرحله بعد، به ویژگی های محیط های یادگیری کودکان و انواع تجربه های کودک از طبیعت پرداخته شد. هدف کلی این پژوهش دستیابی به ویژگی های معماری محیط های آموزشی مبتنی بر تعامل کودک و طبیعت است. در این تحقیق که از نوع کیفی می باشد، اطلاعات مورد نیاز به شیوه ای نظاممند از اسناد معتبر حاصل شده و به شیوه تحلیل محتوا مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته اند. نتایج تحقیق علاوه بر اینکه باعث توسعه ادبیات تحقیق در زمینه موضوع می شوند، به ویژگی های طراحی مبتنی بر تعامل با طبیعت براساس رویکرد طراحی بایوفیلیک و طبقه بندی بر پایه نوع تجربه ی کودک با طبیعت دست می یابد.

کلیدواژه ها:

معماری بیوفیلیک ، فضاهای آموزشی کودکان ، طراحی معماری مبتنی بر طبیعت ، تعامل کودک و طبیعت