خودفراموشی و نو گرایی بی قید و شرط

شکی نیست که ارزش انسان و امتیاز او بر سایر حیوانات به ادراکات و شناخت های اوست و در همین رابطه امام علی علیه السلام میفرماید : (قدر کل امرء ما یحسنه ) انسان به اندازه ای که می داند ارزش دارد و هرچه دانسته ها و شناختها و ادراکات انسان بیشتر باشد در حقیقت انسانیت انسان فزونی یافته:موضوع مورد بحث خود فراموشی است .چرا که الاقول استاد فلسفی ) خود فراموشی از جمله عیوب بزرگ معنوی و یکی از بیماریهای خطرناک اخلاقی است.با توجه به مقدمه آدمی بر اثر خودفراموشی دچار فرومایگی و شکست روحی میگردد , انسانیت را از یاد میبرد ,از شرافت نفس غافل میشود ,به ندای وجدان اخلاقی بی اعتنا می گردد,وسجایای انسانی را ناچیز میشمرد.چنین انسانی در معرض انواع آلودگی ها و سیئات اخلاقی قرار میگیرد و همواره در مسیر انحطاط و سقوط پیش روی میکند.او در گفتار و رفتارخویش مطیع هوای نفس و تمایلات غریزی است و در کارهای غیر انسانی وخلاف اخلاق , لاابالی و بی باک , به حق و فضیلت ارج نمی نهد , عدل و انصاف را نادیده میگیرد , و به آسانی مرتکب گناه و ناپاکی می شود , و برای رسیدن به شهوات و تمنیات نفسانی به زشت ترین عمل دست میزند ,شرف انسانی را پایمال مینمایند. وخویشتن را از اوج انسانیت به حضیض حیوانیت تنزل میدهد. حضرت علی (ع ) میفرماید.:برای شخص عاقل ,مذموم و ناپسند است که به خلق و خوی حیوانی گرایش پیدا کند با آنکه میتواند انسان باشد و خویشتن را به مکارم اخلاق و سجایای انسانی متخلق سازد.خود فراموشی مجازات کسانی است که از آفریدگار جهان غافل میشوند ,خدارا فراموش میکنند , مسئولیت خویش را در پیشگاه الهی از یاد میبرند , سنن تکوینی و تشریعی پروردگار را نادیده می گیرند ,و از برنامه های تعالی و تکامل , سرباز میزنند.امام صادق (ع) میفرماید : کسی که به حقیقت در یاد خداوند است مطیع و فرمانبردار خواهد بود و آنکس. که از خدا غافل است عاصی و گناه کار اطاعت نشانه ی هدایت است و معصیت علامت گمراهی و منشاء این هر دو ,یاد خدا بودن و از خدا غافل شدن است.یاد خدا از سرمایه های پر ارج انسانی است که به فرمان آفریدگار با سرشت بشر آمیخته و در روایات اسلامی از آن به معرفت فطری تعبیر شده است.