ارائه یک راهکار بهینه برای سنتز سیلیس مزومتخلخل به عنوان حامل دارو

در این پژوهش، سامانه ای مبتنی بر ذرات سیلیس مزومتخلخل به عنوان حامل داروی رزوواستاتین برای ترمیم ضایعات پوستی ناشی از سوختگی تهیه شده است. سنتز ذرات توسط مواد فعال ساز سطحی خودآرایی کننده به عنوان قالب و تراکم سل-ژلی همزمان گرداگرد قالب ها انجام گردید. از ستیل تری متیل آمونیوم برومید (CTAB) و تری بلاک کوپلیمر (P123) به عنوان قالب و از سدیم سیلیکات (3SiO2(Na به عنوان منبع سیلیس استفاده شد. آزمون XRD ساختار مزومتخلخل ذرات سیلیس را تایید کرد. آزمون SEM اندازه متوسط ذرات را حدود nm 25 نشان داد. از بررسی آزمون DLS ، نمونه از نظر توزیع اندازه ذره و پایداری قابل قبول بود. از آزمون پتانسیل زتا، عدد بار سطحی ذرات در کلوئید آبی -50 - میلیولت به دست آمد. نتایج آنالیز BET، عدد سطح ویژه را m2/g 1078 و قطر روزنه ها را nm 3/96 نشان داد. آزمون FTIR ، پوشش کیتوسان را روی ذرات سیلیس تایید نمود. داروی رزوواستاتین به روش فیزیکی روی سطح نانوذرات با پوشش کیتوسان بارگذاری گردید. مقایسه ی نمودار پتانسیل زتای نانوذرات و نانوذرات پوشش داده شده ی حامل دارو و کاهش بار سطحی نشان داد که دارو بر روی سطح نانوذرات با پوشش با موفقیت بارگذاری شده است. نتایج بررسی ها به روش اسپکتروفتومتری نشان داد که میزان راندمان بارگزاری دارو حدود 60 درصد است. با انجام آزمون رهایش دارو در pH های مختلف، منطقه های رهایش دارو مورد قبول بود. در نهایت، آزمون سمیت سلولی کامپوزیت حامل دارو بر روی سلول های فیبروبلاست انسانی نشان داد که سامانه ی حامل دارو زیست سازگار بوده و سمیتی برای این سلول ها ندارد.