اثر کفی با درجات متفاوت سختی بر الگوهای هماهنگی مفاصل پا در مرحله اتکای دویدن

اثر کفی به عنوان بهینه سازهای مکانیک حرکت بر هماهنگی مفاصل هنوز بطور روشن تشخیص داده نشده است. هدف از تحقیق حاضر بررسی اثر درجات متفاوت سختی کفی بر الگوهای هماهنگی مفاصل مچ و تارسومتاتار سال در فاز اتکای دویدن بود. پانزده داوطلب مرد فعال سالم (میانگین جرم 7/93±75/13 کیلوگرم، قد 6/39±174/36 سانتیمتر، سن 5/10±24/5 سال) در شرایط کفی های متفاوت از نظر درجات سختی، قرار داده شده در صندل ، در الگو و سرعت کنترل شده دویدند. الگوهای هماهنگی در مفاصل مو و تارسومتاتارسا با استفاده از روش فاز نسبی پیوسته (CRP) از داده های خام سینماتیک و سینتیک محاسبه شد. آزمون آنالیز واریانس با داده های تکراری جهت آزمون آماری فرضیات اجرا شد (P<0.05). نتایج نشان داد CRP در مفاصل مو و تارسومتاتارسال در 25% اول فاز اتکا در شرایط کفی سخت 95%، نرم 179% و نیمه سخت 220% نسبت به شرایط بدون کفی افزایش یافت (P<0.0001). بطور کلی نتایج نشان داد که سختی کفی کفش بر الگوی هماهنگی مفاصل اندام تحتانی اثرگذار است. اگرچه مشخص نیست که آیا این تغییرات می توانند که آسیب های مربوط به دویدن را کاهش دهند یا خیر.

کلیدواژه ها:

فاز نبسی پیوسته ، دویدن ، دویدن ، سختی و کفی