تبیین سیستم مدیریت پایدار منابع آب با تاکید بر ارزش های نهفته در سازه های آبی تاریخی (نمونه موردی: شهر کویری یزد)

تامین آب به عنوان بخشی از دموکراسی آب تلقی می شود. مدیریت پایدار منابع آب در پاسخ به فشارهای روزافزون ناشی از رشد جمعیت، توسعه اجتماعی- اقتصادی، تغییرات شرایط اقلیمی و تخریب های بوم شناسی، تجلی یافته است. به رغم سابقه طولانی مهندسی سازه‎های آبی در ایران، همواره کمبود چارچوب مدیریت پایدار منابع آب و بازآفرینی ارزش های نهفته در سازه های آبی تاریخی به چشم می خورد. هدف پژوهش حاضر مقایسه ویژگی سازه های آبی تاریخی شهرهای کویری با معیارهای مدیریت پایدار منابع آب و تاکید بر اهمیت مرمت، حفاظت و بازآفرینی این میراث تاریخی بود. این مطالعه یک بررسی استنتاجی- تطبیقی است. ابزار جمع آوری اطلاعات، مطالعات کتابخانه ای، بررسی منابع مکتوب، اسناد و مدارک بود. نتایج حاصل از مطالعه ساختار، عملکرد و نظام مدیریتی حاکم بر سازه های آبی تاریخی شهر کویری یزد، حاکی از آن بود که به رغم نقاط ضعف بسیار سیستم های سنتی، این سازه ها هماهنگی زیادی با چارچوب اجرایی مدیریت پایدار منابع آب داشته اند. لذا الگوبرداری و بازآفرینی ارزش ها و نظام های حاکم بر ساختار و عملکرد این سازه ها، به عنوان بنیادی ترین عوامل در تبیین اندیشه، عمل و شکل گیری حیات اجتماعی- بوم شناسی، می تواند زمینه پایداری در تمامی ابعاد آن را فراهم آورد.

کلیدواژه ها:

بازآفرینی ، پایداری ، چارچوب اجرایی ، ساختار و عملکرد ، منابع آبی