بارگذاری ناپروکسن در کامپوزیت پلیمری مزوپروس سیلیکا و بررسی خصلت رهایش آن

ناپروکسن (Naproxen) یک مسکن و ضدالتهاب است. این دارو در درمان آرتریت روماتوئید، اختلالات عضلانی-استخوانی و مفصلی، میگرن، دیسمنوره، نقرس حاد، درد بعد از جراحی، استئوآرتریت، تب بالا، دردهای قبل از قاعدهگی، اسپوندیلیت آنکیلوزان کاربرد دارد. ناپروکسن به خوبی از طریق دستگاه گوارش جذب شده و از راه ادرار دفعمی شود. از مشکلات اصلی استفاده از ناپروکسن عبارتند از: حساسیت به داروهای ضد التهاب غیراستروئیدی، بیماریهای شدید کبدی- کلیوی، زخم معده، خونریزی معده، آسم، کهیر، برونکواسپاسم، رینیت، حساسیت به آسپرین وهمچنین در بیماران قلبی-عروقی و کلیوی، سابقه عوارض گوارشی و عفونت های حاد با احتیاط مصرف شود.این تحقیق با رویکرد جدیدی درخصوص سنتز نانو ذرات اولیه، مزدوج شدن ناپروکسن داخل نانو ذرات سیلیکا و تعبیهکردن مولکول ناپروکسن داخل نانو ذرات مزوپروس سیلیکا، هدایت کردن و حمل کردن آن داخل ساختار پلیمر PEGو بررسی میزان رهایش دارو مورد بررسی قرار گرفت. هدف از ساخت نانو ذرات به عنوان سیستم رهایش دارو، کنترلاندازه ذره و خواص سطحی و رهایش داروی مورد نظر در مکان و بازه زمانی مشخص برای اثرگذاری بیشتر دارومی باشد. نانو ذرات مورد استفاده دارای خواص زیست سازگاری، داروسازگاری و زیست تخریب پذیری هستند.مهمترین اصل در رهایش کنترل شده دارو این است که در این سیستم ها، می توان سرعت جذب دارو در بدن را تحتکنترل قرار داد ولی هرگز نمی توان سرعت حذف دارو و یا سرعت متابولیسم دارو در بدن را پس از جذب آن کنترل نمود.

کلیدواژه ها:

التهاب ، ناپروکسن ، مزوپروس سیلیکا ، نانوذرات متخلخل ، پلی اتیلن گلیکول