بسبته بندی مواد غذایی از پلاستیک های متداول از جمله پلی اتیلن، پلی پروپیلن، پلی استایرن، پلی وینیل کلراید و پلی اتیلن ترفتالات که از سوخت های فسیلی (منابع غیرقابل تجدید و غیرقابل تجزیه زیستی) تولد می شوند، نشان دهنده یک مشکل جدی مربوط به تولید و دفع زباله در سراسر جهان می باشد. در چند دهه گذشته آلودگی های زیست محیطی ناشی از مواد بسته بندی پلاستیکی و محدودیت منابع نفتی و قیمت بالای نفت باعث جلب توجه محققین برای تولید بسته بندی های زیست تخریب پذیر شده است. فیلم های زیست تخریب پذیر می توانند از انواع بیوپلیمرها، از جمله پروتئین ها (ژلاتین، گلوتن، ایزوله و پروتئین آب پنیر، ایزوله پروتئین سویا، زئین، کازئینات و ...)، پلی ساکاریدها (نشاسته، سلولز، کیتوزان، آگار، کاراگینان، کیتین، پکتین و ...)، لیپیدها (موم زنبور عسل، موم کارنویا، اسیدهای چرب آزاد) یا ترکیبی از این منابع طبیعی تهیه شوند که ویژگی های منحصر به فردی از جمله عدم سمیت، هزینه کم، سازگارری زیستی و زیست تخریب پذیری را نشان می دهند. با این حال، دو عیب اصلی پلیمرهای زیست تخریب پذیر یعنی خواص مکانیکی ضعیف و نفوذپذیری را نشان می دهند. با این حال، دو عیب اصلی پلیمرهای زیست تخریب پذیر یعنی خواص مکانیکی ضعیف و نفوذپذیری بالا به بخار آب، باعث محدودیت کاربرد آنها شده است. نانو فناوری یکی از روش های اصلاحی در این زمینه است. در سال های اخیر تولید فیلم های زیست تخریب پذیر و دوستدار محیط زیست به ویژه فیلم بیونانوکامپوزیتس تقویت شده با نانوذرات سلولزی توجهات زیادی را به خود جلب کرده است. ترکیب ناانو سلولز به ماتریکس بیوپلیمری باعث بهبود خواص مکانیکی، حرارتی و ممانعتی این فیلم ها می شود. سه نوع اصلی نانوسلولز شامل الف)
نانوفیبر سلولز (دارای هر دو بخش کریستالی و آمورف حاصل از تیمارهای مکانیکی- شیمیایی) ب)
نانوکریستال سلولز (حاصل از هیدولیز اسیدی) ج)
سلولز باکتریایی (حاصل از تخمیر اکسیداتیو باکتری استوباتکر گزیلینوم) می باشد. این مقاله، مروری بر انواع نانوسلولز و فیلم های پلیمرهای زیست تخریب پذیر تقویت شده با نانوسلولز را فراهم می کند. از آنجایی که این فیلم های بیونانوکامپوزیتی پتانسیل بالقوه ای برای بسته بندی مواد غذایی دارند، بررسی بیشتر این مواد بسیار مهم است.