بررسی روش های ریزپوشانی ترکیبات زیست فعال غذایی جهت افزایش ماندگاری و کیفیت آنها

با توجه به حساسیت بسیاری از ترکیبات فعال غذایی مانند آنتی اکسیدان های طبیعی (انواع عصاره ها و اسانس های گیاهی) به شرایطی اعم از زمان نگهداری، افزایش دما، اکسایش و نیز توزیع دشوار در فرمولاسیون ها، ریزپوشانی نمودن این عوامل فعال، یک راه موثر در راستای پایداری آنها و بهبود شرایط مذکور می باشد. ریزپوشانی، فرایندی برای به دام انداختن عوامل فعال در میان مواد حامل است و روشی مفید برای رساندن مولکول های زیست فعال و سلول های زنده به درون مواد غذایی می باشد. م واد حامل که به عنوان پوشش برای ریزپوشانی در محصولات غذایی استفاده می شوند باید درجه غذایی، زیست تجزیه پذیر و دارای قابلیت تشکیل حائل میان فاز داخلی و محیط اطراف باشند که در این میان، پلی ساکاریدها کاربرد گسترده تری نسبت به دیگر بیوپلیمرهای مورد استفاده دارند. دو نوع اصلی ریزپوشانی، نوع ذخیره ای با مخزنی و نوع ماتریس می باشد و گاهی از تلفیق این دو نوع نیز استفاده می گردد. برای ریزپوشانی کردن از روش های مختلفی استفاده می شود که از رایج ترین آنها می توان به روش خشک کردن پاششی و انجمادی اشاره کرد. هدف از این پژوهش بررسی ماندگاری ترکیبات زیست فعال غذایی به روش های ریزپوشانی می باشد.

کلیدواژه ها:

ریزپوشانی ، ترکیبات زیست فعال ، بیوپلیمر