اندازه گیری میزان گلوتاتیون پراکسیداز در بافت کبد موش صحرایی نر نژاد ویستار به دنبال تزریق داخل صفاقی نانوذرات اکسید روی

سابقه و هدف: امروزه استفاده از نانوتکنولوژی کاربردهای فراوانی در صنعت، فرآوری و نگهداری مواد غذایی دارد که از جمله آن می توان به انواع پوشش ها، گندزدایی، تجهیزات کارخانجات، نانو امولسیون های ضد میکروبی و همچنین در ساخت حسگرهای زیستی برای تشخیص آلودگی های بیماری زا اشاره کرد. نانوذرات اکسید روی نیز از جمله این نانومواد پرکاربرد هستند. این نانوذرات به دلیل داشتن خصوصیات فیزیکو شیمیایی، موجب کاهش قابلیت زیست و تکثیر سلول های زنده می شوند. به دلیل طول عمر زیاد نانوذرات اکسید فلزی در محیط و زنجیره های غذایی، مسمومیت ناشی از آنها به طور مداوم اتفاق می افتد. هدف از مطالعه حاضر اندازه گیری میزان گلوتاتیون پراکسیداز در بافت کبد موش صحرایی به دنبال تزریق داخل صفاقی نانوذرات اکسید روی می باشد. مواد و روش ها: تعداد 30 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار در 3 گروه کنترل، شم و سم تقسیم شدند. حیوانات گروه کنترل هیچ ماده ای دریافت نکردند. حیوانات در گروه شم نرمال سالین را به صورت تزریق داخل صفاقی دریافت کردند. گروه سم 75 میلی گرم/ کیلوگرم نانوذرات اکسید روی را دریافت کرد. تزریق ها دوبار در هفته و به مدت 4 هفته صورت گرفت. در پایان دوره آزمایش بعد از بیهوشی حیوانات با ترکیب داروی کتامین و زایلازین کالبدگشایی صورت گرفته و بافت کبد جدا گردید. وزن خاصی از کبد با میزان مشخصی از بافر فسفات نمک (PBS)؛ ( 1 گرم: 10 میلی لیتر PBS ) ترکیب شده و به کمک دستگاه هموژنایزر هموژن گردید. بعد از سانتریفیوژ قسمت رویی جدا شده و میزان گلوتاتیون پراکسیداز به کمک کیت شرکت ZellBio GmbH آلمان اندازه گیری شد. یافته ها: نتایج این مطالعه نشان داد که سطح فعالیت گلوتاتیون پراکسیداز در بافت کبد حیوانات دریافت کننده نانوذرات اکسید روی در مفایسه با گروه کنترل و شم به طور قابل توجهی کاهش یافت ( P<0.05 ). نتیجه گیری: یافته های مطالعه حاضر نشان داد که دریافت نانوذرات اکسید روی منجر به کاهش سطح آنزیم گلوتاتیون پراکسیداز به عنوان یکی از شاخص های آنتی اکسیدانی می شود. لذا در مواجهه با این نانوذرات باید احتیاط لازم صورت گیرد.

کلیدواژه ها:

نانوذره ، اکسید روی ، گلوتاتیون پراکسیداز ، کبد