اثر عصاره آبی-الکلی زنجبیل بر تغییرات ناشی از کاردیومیوپاتی دیابتی در موش های صحرایی دیابتی شده با استرپتوزوتوسین

سال انتشار: 1398
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 550

نسخه کامل این مقاله ارائه نشده است و در دسترس نمی باشد

این مقاله در بخشهای موضوعی زیر دسته بندی شده است:

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

SRMMED22_112

تاریخ نمایه سازی: 19 آبان 1398

چکیده مقاله:

مقدمه: کاردیومیوپاتی دیابتی یکی از عوارض دیابت در بافت قلب است که به عنوان تغییرات مرتبط با دیابت در ساختار و عملکرد میوکارد شناخته می شود. ریزوم زنجبیل دارای اثرات آنتی دیابتیک، آنتی اکسیدانی و ضد التهابی می باشد این مطالعه با هدف بررسی اثر عصاره زنجبیل بر کاردیومیوپاتی ناشی از دیابت انجام شد. روش کار: در این مطالعه تجربی تعداد 70 سر موش صحرایی به گروه های کنترل سالم، کنترل دیابتی، دیابتی تیمار شده با عصااره زنجبیل ( mg/kg100 ، 200 و 400 )، متفورمین ( 200mg/kg ) و متفورمین-والزارتان ( 200mg/kg و 30mg/kg ) تقسیم شدند. دیابت توسط تزریق داخل صفاقی ( STZ (60 mg/kg القا شد. سه روز پس از تزریق STZ ، گروه ها به مدت 6 هفته بصورت گاواژ، تیمار شدند. سپس سطح سرمی گلوکز، AST ، LDH و CK-MB اندازه گیری شد. جهت ارزیابی فیبروز و التهاب، ققسمتی از بطن چپ مورد ارزیابی پاتولوژی قرار گرفت. همچنین میزان بیان ژن های TGFB-1 ، TGFB-3 و AT1 به روش Real - time PCR ارزیابی گردید. نتایج: میزان گلوکز، AST ، LDH و CK-MB سرم در گروه های مداخله نسبت به گروه کنترل سالم افزایش معنادار و نسبت به گروه کنترل دیابتی کاهش معناداری داشت ( P<0.05 ). در بررسی فیبروز، میزان کلاژن در سلول های قلبی گروه های شاهد سالم، تیمار شده با عصاره 200 ، 400 و متفورمین-والزارتان نسبت به گروه دیابتی کاهش معناداری داشت ( P<0.05 ). همچنین میزان التهاب سلول های قلبی، گروه شاهد سالم و تمام گروه های تیمار شده نسبت به گروه دیابتی التهاب کمتری داشتند. میزان بیان ژن های AT1 ، TGF-β1 و TGF-β3 در نمونه های دریافت کننده متفورمین، متفورمین-والزارتان و عصاره زنجبیل ( 200mg/kg و 400 )، نسبت به گروه کنترل دیابتی کاهش معناداری را نشان داده ( P<0.05 ) و نسبت به گروه کنترل سالم، تفاوت معناداری نداشت ( P> 0.05 ). نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که زنجبیل می تواند باعث کاهش قند، AST ، LDH و CK-MB خون شده و فیبروز و التهاب را در سلول های بافت قلبی کاهش دهد. همچنین بیان ژن های AT1 ، TGF-β1 و TGF-β3 را کاهش می دهد.

نویسندگان

هادی زارع مرزونی

کمیته تحقیقات دانشجویی، دانشگاه علوم پزشمی مشهد، مشهد، ایران

ناهید احمدی

کمیته تحقیقات دانشجویی، دانشگاه علوم پزشمی مشهد، مشهد، ایران

شادی خرمی

کمیته تحقیقات دانشجویی، دانشگاه علوم پزشمی مشهد، مشهد، ایران

فاضل ترخان

کمیته تحقیقات دانشجویی، دانشگاه علوم پزشمی مشهد، مشهد، ایران