بررسی قابلیت زیست پذیری محله درب شاهزاده منصور شیراز در راستای ارتقا کیفیت زندگی

دستیابی به زیست پذیری زندگی یکی از اهداف راهبردی توسعه پایدار شهری قلمداد میشود که بشر در طول حیات خویش به دنبال ارتقا کمی و کیفی آن بوده است. بنابراین می توان گفت که زیست پذیری هم هدف و هم وسیله توسعه پایدار است. کندی و بای معتقدند که مفهوم زیست پذیری با عبارت هایی نظیر: رفاه جامعه، تعریف می شود و معرف ویژگی هایی است که یک مکان را به جایی تبدیل می کند که همواره مردم تمایل دارند که در آن زندگی کنند. زیست پذیری منعکس کننده رفاه یک اجتماع محلی و دربرگیرنده بسیاری از خصوصیاتی است که یک مکان را به جایی تبدیل میکند که مردم تمایل به زندگی در حال و آینده دارند. در این راستا هدف پژوهش حاضر، بررسی نرخ ارتقا کیفیت زندگی و امنیت اجتماعی در محله درب شاهزاده منصور است که برای رسیدن به این هدف از روش توصیفی – تحلیلی و مطالعات میدانی استفاده شده است حجم نمونه ها با استفاده ار فرمول کوکران 371 نفر محاسبه شده است. برای تجزیه و تحلیل داده های گرداوری شده از نرم افزارspss و Arcgis استفاده شده است. جامعه ی مورد نظر از طریق 4شاخص اصلی اعم از: اجتماعی، اقتصادی، مدیریتی و کالبدی – فضایی مورد بررسی قرار گرفت. یافته های بدست آمده نشان می دهد که وضعیت کیفیت زندگی در محله درب شاهزاده منصور در شیراز از لحاظ 4 شاخص فوق، پایین تر از سطح استاندارد نبست به سایر محلات در یک جامعه شهری می باشد.

کلیدواژه ها:

زیست پذیری ، کیفیت زندگی ، امنیت اجتماعی ، شاخص های زیست پذیری ، محله درب شاهزاده منصور ، شهر شیراز.