مروری بر عملکرد بتن های ژئوپلیمری در دماهای بالا ومقاومت آن ها در برابر آتش (کد G)

بتن پرمصرف ترین مصالح ساختمانی می باشد؛ از این رو نقش آن در توسعه پایدار صنعت ساختمان، انکارناپذیر است. از سویی دیگر صنعت سیمان که ماده اصلی سازنده بتن می باشد، با تولید گازهای آلاینده به عنوان یکی از اصلی ترین صنایع آلوده کننده محیط زیست بشمار می رود. به منظور کاهش اثرات زیست محیطی ناشی از انتشار گازهای گلخانه ای و تولید بتن سازگار با محیط زیست، نسل جدیدی از بتن ها با عنوان بتن های سازگار با محیط زیست تولید شده است. هم چنین نیاز صنعت ساختمان در سال های اخیر زمینه تحقیقات بسیاری را در راستای تحقیق و تولید مصالح مقاوم در برابر آتش، فراهم نموده است. یکی از این مصالح که هم خواص مکانیکی و هم خواص زیست محیطی مناسبی دارد و اولین بار توسط داویدویتس در سال 1972 معرفی گردید، بتن ژئوپلیمری می باشد. بتن ژئوپلیمری از ترکیب مصالح آلومینوسیلیکاتی (شامل آلومینیوم و سیلیسیوم) و محلول های فعال کننده قلیایی (معمولا ترکیبی از هیدروکسید سدیم یا پتاسیم و سیلیکات سدیم یا پتاسیم) به عنوان چسباننده، ساخته می-شوند. ازجمله ویژگی های بارز بتن های ژئوپلیمری می توان به تولید کربن دی اکسید کمتر، هزینه پایین تر تولید، مصرف کمتر انرژی، ویژگی های مقاومتی مناسب، دوام بالا در محیط های خورنده، سازگاری با محیط زیست از طریق استفاده از محصولات جانبی و ضایعات صنایع، تثبیت فلزات سنگین و خواص فیزیکی و بهره برداری مناسب در دماهای بالا و در مقابل آتش، اشاره کرد. بتن ژئوپلیمر به عنوان یک مصالح نوین، مقاومت ساختمان در برابر آتش سوزی را افزایش می دهد و خرابی و خوردگی در دماهای بالا را کنترل می کند؛ از این رو جایگزین مناسبی برای بتن های معمول با سیمان پرتلند می باشد. در این مقاله سعی شده است تا به مرور عملکرد بتن ژئوپلیمر در دماهای بالا و در برابر آتش پرداخته شود. همچنین در این راستا پارامترهای موثر بر رفتار بتن های ژئوپلیمر در دماهای بالا مورد ارزیابی قرار گرفته است.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، بتن سازگار با محیط زیست ، بتن ژئوپلیمری ، مقاومت در برابر آتش