مطالعه ی تطبیقی برنامه ریزی راهبردی بر اساس حکمروایی خوب شهری مورد مطالعه شهرهای تهران و مشهد

محققان و اندیشمندان حکمروایی خوب را بهترین راه برون رفت کلان شهرها از مشکلات مدیریتی خود می دانند،لذا مدیریت شهری با لحاظ نمودن مولفه های نظریه ی حکمروایی خوب شهری در برنامه ریزی ها بدان دست پیداخواهد کرد. مدیریت راهبردی ابزاری است برای حکمروایی خوب شهری، آنچه اهمیت دارد میزان اثربخشی اینابزار در رسیدن به هدف است. هدف این تحقیق ارزیابی مقایسه ای این موضوع است که در برنامه ریزی راهبردی،شهرها تا چه میزان مولفه های حکمروایی خوب شهری را لحاظ نموده اند. تحقیق یک روش ارزیابی ارایه می دهدکه بتوان با آن برنامه های راهبردی را قبل از اجرا نسبت به وضعیت ایده آل از پیش تدوین شده ارزیابی نمود. دراین تحقیق با بررسی اقتضایات مدیریت کلان شهرها و همچنین مدیریت راهبردی شهرهای مشهد و تهران باایجاد چک لیست، اهداف کلان شهرها مورد بررسی قرارگرفته و سپس راهبردهای مربوط نیز به لحاظ نزدیکی بهاین مولفه ها ارزیابی شده است. نتایج تحقیق نشان می دهد که اعمال اصول حکمروایی خوب در برنامه ریزیاستراتژیک شهر مشهد از برنامه ریزی ارایه شده برای شهر تهران بیشتر بوده است. این نتیجه می تواند معیاریبرای پیش بینی میزان اثربخشی بالقوه ی برنامه ریزی راهبردی شهرهای مورد مطالعه، به لحاظ دستیابی بهحکمروایی خوب شهری برای متولیان امر قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

حکمروایی خوب شهری ، برنامه ریزی راهبردی ، مدیریت کلان شهرها