بررسی تاثیر استرویید آنابولیک بولدنون همراه با تمرین استقامتی و مقاومتی بر نشانگرهای آسیب کبدی در موش های صحرایی

سابقه و هدف: هدف از این تحقیق مطالعه تاثیر بولدنون، تمرین استقامتی و مقاومتی بر آسیب کبدی در موش های صحرایی می باشد.مواد و روش ها: در این مطالعه 70 موش صحرایی نر 12 هفته (وزن 7±228 گرم) به طور تصادفی در 10 گروه کنترل، شم، بولدنون (2mg/kg)، بولدنون (5mg/kg)، تمرین مقاومتی، تمرین مقاومتی- بولدنون (2mg/kg)، تمرین مقاومتی- بولدونون (5mg/kg)، تمرین استقامتی، تمرین استقامتی- بولدنون (2mg/kg)، تمرین استقامتی- بولدنون (5mg/kg)، تقسیم شدند. برنامه تمرین مقاومتی شامل 8 هفته صعود از نردبان، 3 جلسه در هفته و هر جلسه 3 ست با 5 تکرار و برنامه تمرین استقامتی، 8 هفته دویدن روی تردمیل،3 روز در هفته، هر روز 30 دقیقه با سرعت 12 متر در دقیقه بود. تزریق دارو یک بار درهفته در عضله دوسر ران انجام گردید. پساز بیهوشی، کالبد شکافی انجام و کبد برای مطالعات بافتی برداشته شد.نتایج: در گروه بولدنون بدون تمرین، بیشترین آسیب بافتی کبد مشاهده گردید، به طوریکه دژنرانس وکویولار بیشتر از 66 درصد ووجود 3-1 سلول نکروتیک بسیار حایز اهمیت بود. در گروههای تمرین مقاومتی و تمرین مقاومتی بولدنون دوز بالا نیز آسیب کبدی به صورت دژنرانس وکویولار مشاهده گردید. در گروه تمرین استقامتی بولدنون، التهاب، افزایش سلول های کوپفر و دژنرانسوکویولار خفیف مشاهده شد. مطالعات بافتی نشان داد تمرین استقامتی موجب کاهش دژنرانس وکویولار و التهاب و عدم افزایشسلول های کوپفر می شود.نتیجه گیری: به نظر می رسد بولدونون موجب وارد شدن آسیب به کبد شده و احتمالا تمرین استقامتی در مقایسه با تمرین مقاومتی می -تواند موجب کاهش بیشتر آسیب های کبدی به ویژه کاهش دژنرانس وکویولار و التهاب ناشی از بولدنون گردد.

کلیدواژه ها:

استرویید آنابولیک بولدنون ، تمرین استقامتی و مقاومتی ، آسیب کبدی ، موش صحرایی