تعیین فراوانی دلیریوم، عوامل مرتبط و پیامدهای کوتاه مدت آن در بیماران بستری در بخش های مراقبت ویژه بیمارستان شهید بهشتی کاشان و کاشانی اصفهان طی سال 1391

سابقه و هدف: دلیریوم مشکل شایع بخش های مراقبت ویژه میباشد. هدف مطالعه حاضر تعیین فراوانی دلیریوم و عوامل مرتبط با آن و نیز پیامدهایکوتاه مدت آن در بیماران بستری در بخش های مراقبت ویژه می باشد.مواد و روشها: مطالعه مقطعی حاضر بر روی 270 بیمار بستری در بخش های ویژه که با نمونه گیری در دسترس انتخاب شده بودند، انجام شد. سطحهوشیاری با کمک ابزار ارزیابی آشفتگی وآرامش ریچموند و معیار کمای گلاسکو و دلیریوم با استفاده از ابزار بررسی گیجی (CAM-ICU) در دو نوبت صبح و عصر مورد ارزیابی قرار گرفت. عوامل مرتبط شامل خصوصیات دموگرافیک و بهداشتی، تهویه مکانیکی و طول مدت بستری وپیامدهای دلیریوم شامل طول مدت بستری، بستری مجدد، طول مدت تهویه مکانیکی و میزان مرگ و میر بودند.نتایج: در مجموع 120 (44/5 درصد) نفر دلیریوم را تجربه نمودند. جنس، سواد، سیگار، بیمار زمینه ای، جراحی، تعداد کاتتر و داروها، طول مدت بستری و تهویه مکانیکی رابطه معنی داری با ابتلا به دلیریوم داشتند. تمامی پیامدهای کوتاه مدت از قبیل بستری مجدد، طول مدت اتصال به ونتیلاتور،طول مدت بستری و مرگ و میر در بخش ویژه و بیمارستان در بیماران دلیریومی افزایش داشت. سابقه عمل جراحی، تعداد دارو و تعداد کاتتر ازعوامل پیش بینی کننده دلیریوم بودند.نتیجه گیری: دلیریوم در بیماران بخش مراقبت ویژه شیوع نسبتا بالایی داشته و همچنین در افراد دلیریومی طول مدت بستری، طول مدت اتصال بهونتیلاتور و میزان مرگ و میر افزایش یافته بود.

کلیدواژه ها:

دلیریوم ، بخش مراقبت ویژه ، CAM-ICU ، معیار کمای گلاسکو