بررسی اثر دپرنیل بر تمایز سلول های استرومایی به سلول های عصبی تولید کننده دوپامین در موش صحرایی

سابقه و هدف: سلول های استرومایی مغز استخوان منبع با ارزشی برای پیوند اتوگرافت جهت استفاده بالینی در زمینه ترمیم سیستم عصبی مرکزی بوده و می توانند به انواع رده های سلولی از جمله سلول های عصبی تمایز یابند. تحقیقات نشان داده دپرنیل در درمان بیماری نورودژنراتیو پارکینسون اثر دارد و دارای اثر تروفیک روی سلول های عصبی در محیط in fitro می باشد. در این تحقیق اثر داروی دیرنیل بر تمایز سلول های استرومایی به سلول های عصبی تولید کننده دوپامین مورد بررسی قرار گرفت. مواد و روش ها: به روش ایمنوسیتوشیمی با استفاده از آنتی بادی تیروژین هیدروکسیلاز و اندازه گیری میانجی های عصبی دوپامین به روش HPLC تمایز BMSCs به سلول های شبه عصبی بررسی شد. همچنین به روش RT-PCR بیان ژن عامل نوروتروفیک BDNF در BMSCs مورد مطالعه قرار گرفت. داده ها با آزمون آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج: نتایج بررسی مولکولی نشان دهنده ی افزایش بیان ژن BDNF توسط سلول های القا شده با دپرنیل است. بررسی ایمنوسیتوشیمی (تیروزین هیدروکسیلاز) و کروماتوگرافی مایع با کارکرد بالا (HPLC) نشان داد که داروی دپرنیل با غلظت 8-10 مولار ظرفیت تمایز BMSCs به سلول های دوپامینرژیک و تولید و ترشح دوپامین را دارا است. نتیجه گیری: سلول های استرومایی می توانند به سلول های شبه عصبی تمایز یافته و برای پیوند سلولی مورد استفاده قرار گیرند.