جایگاه مرمت شهری در توسعه پایدار شهری و تعامل با ساختارهای نوین در بافت تاریخی

مرمت شهری بافت های تاریخی یکی از شیوه های مداخله در شهرها است که اقدامی آگاهانه جهت معاصرسازی و جلوگیری از فرسایش و افزایش عمر بناها و بافت های تاریخی شهرها انجام می شود، پس اولویت برنامه ها و طرح های شهری برای اقدامات مرمتی است. شهری پایدار از نظر توسعه باید نیازهای زمان حال را تامین کرده و بدون آن که توانایی نسل های آتی را در پاسخگویی به نیازهایشان به خطر بیاندازد. شناخت و درک مفهوم مرمت شهری و ورود ساختارهای نوین به بافت های تاریخی و تعامل صحیح آنها با این پدیده ها پرداخته و در جهت شناخت این بستر، برای افزایش پویایی و توسعه بافت های واجد ارزش تاریخی، توجه به فرهنگ بومی و اصیل و ارتباط با بناهای پیرامونی متعلق به این بافت، حایز اهمیت است. آنچه امروزه در شهرها شاهد آن هستیم، تعامل نه چندان مطلوب میان بافت کهن و ساختارهای نوین می باشد، بخصوص پس از پایان دوران طلایی معماری ایران و ت اثیرات نامطلوب مدرنیته بر معماری ایرانی شدت گرفته از طرفی دیگر فقدان مبانی نظری مدون و راهنمایی که دربرگیرنده رهنمودهای هدفمند جهت ایجاد ساختارهای نوین در متن تاریخی شهرها باشد، سیمای امروز شهرهای ما را با نگاهی به عملکرد کشورهای توسعه یافته در این زمینه و تعامل سازنده مقوله مرمت شهری با این ساختارها می توان دریافت ضعف علمرکدی در دهه های اخیر در کشورمان، بدلیل عدم تعریف صحیح و هدفمند از ایجاد ساختارهای نوین، بافت تاریخی بسیاری از شهرهای ما را مبدل به بافت مسیله دار نموده، مرمت شهری الگویی برای توسعه پایدار شهری از لحاظ پایداری اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی، زیست محیطی است. نتایج نشان دهنده آن است که افزایش توان اجتماعی منطقه تاریخی در ارتباط با کل شهر به حس تعلق ساکنین، حفظ هویت بافت، آماده سازی شرایط جهت جلب گردشگر و ... همگی می تواند یک بافت تاریخی را به یک بافت پویا و پردرآمد و پایدار تبدیل نماید.

کلیدواژه ها:

مرمت شهری ، بافت تاریخی ، توسعه پایدار ، رویکردهای توانمندسازی و سامان دهی