استفاده از روشهای زمین آماری در تعیین نیاز آبی چغندر قند در استان تهران

به منظور تعیین نیار آبی خالص (تبخیر و تعرق پتانسیل) زراعت چغندر قند با هدف مدیریت منابع آب، برنامه ریزی آبیاری، بهینه سازی مصرف آب و دستیابی به حداکثر عملکرد، از روش دو مرحله ای فائو استفاده شده است. با استفاده از داده های هواشناسی، تبخیر و تعرق مرجع به روش هارگریوز سامانی در 38 ایستگاه هواشناسی محاسبه شده و سپس با اعمال ضریب گیاهی مناسب مقدار تبخیر و تعرق پتانسیل چغندرقند محاسبه شد. با سه روش درون یابی (کوکریگینگ، کریگینگ و میانگین وزنی عکس فاصله) مقدار تبخیر و تعرق پتانسیل چغندرقند برای 3045 نقطه (رئوس شبکه 3300 × 5200 متری) که از ایستگاههای هواشناسی فاصله داشته اند برآورد شده و براساس آنها با استفاده از سیستم اطلاعات جغرافیایی (GIS)  نقشه های توزیع مکانی تبخیر و تعرق پتانسیل چغندرقند در سطح استان تهران تهیه گردیده است.   نقشه های حاصل بر اساس معیار میانگین مربع خطا (MSE) که به روش اعتبار متقابل محاسبه گردیده، ارزیابی شده و بر اساس ارزیابی به عمل آمده نقشه حاصل از روش درون یابی کوکریگینگ در اولویت قرار گرفته است. براساس نتایج، در تیرماه در سطح استان، کمترین و بیشترین مقدار تبخیر و تعرق پتانسیل روزانه چغندرقند به ترتیب برابر 5/5 و10  میلیمتر و کمترین و بیشترین مقدار نیاز آبی خالص چغندرقند در طول دوره رشد در استان به ترتیب برابر 600 و 1200 میلیمتر بدست آمده است.

کلیدواژه ها:

تبخیر و تعرق ، چغندر قند ، روشهای زمین آماری ، سیستم اطلاعات جغرافیائی ، نیاز آبی