بررسی رویکرد معیشت پایدار، عوامل تخریب منابع طبیعی و چالش های پیش روی مدیریت و توسعه پایدار منابع طبیعی

توسعه و رونق بخش منابع طبیعی تجدید شونده به عنوان اصلی ترین ارکان زیربنایی توسعه قلمداد می شود. منابع طبیعی به عنوان یکی از ارکان جدایی ناپذیر زندگی انسان ها به شمار می رود و به عنوان پایه و اساس توسعه پایدار، شرایط رفاه زندگی بشر را فراهم نموده و بر معیشت آنها تاثیرگذار است. بدون تردید و با نگاهی اجمالی بر فرآیند تصمیم گیری و نگرش بر منابع طبیعی تجدیدپذیر در کشور در دهه های اخیر و حتی یکصد سال گذشته می توان روند پرفراز و نشیب و بعضا متقابل وعکس یکدیگر را در برنامه ریزی و تصمیم گیری جهت اداره این منابع ارزشمند مشاهده نمود. تقریبا تمامی برنامه ریزان و سیاست گذاران بخش منابع طبیعی کشور بر این نکته اتفاق نظر دارند که این منابع در حال زوال و تخریب است و با شیوه های کنونی بهره برداری، این روند همچنان ادامه خواهد داشت. به نظر می رسد که قبل از هر اقدامی لازم است تخریب منابع طبیعی متوقف شود و برنامه ای برای قطع تخریب منابع طبیعی تنظیم و ارائه شود. ع وامل موثر در تخریب منابع طبیعی و توسعه ی پایدار می تواند در اتخاذ تصمیم های مدیریتی جهت دستیابی به اهداف توسعه ی پایدار موثر باشد. جنگل ها و مراتع از جمله مهمترین ثروت های طبیعی ایران هستند و اهمیت ویژه ای در اکوسیستم کره زمین دارند، اما در اثر افراط و تفریط آسیب های جدی و گاه جبران ناپذیری بر آنها وارد شده است. منابع طبیعی هرجامعه ثروت آن جامعه است که فقط به نسل حاضر تعلق نداشته، بلکه میراثی است که متعلق به آیندگان نیز هست. جنگل ها و مراتع (منابع طبیعی تجدید شونده) گسترده ترین منابع محیط زیست کره زمین محسوب می شوند و به علت نقشی که در کنترل آب های سطحی، مبارزه با آلودگی هوا، مبارزه با فرسایش خاک و حفظ و تولید آن، جلوگیری از آلودگی صوتی محیط، تفرجگاه زندگی انسان ها، تعدیل آب و هوای یک منطقه، جلوگیری از رانش زمین، تولید مواد داروئی و صنعتی و تعادل زیست بوم ها دارند، از عوامل پایه در فرایند توسعه پایدار به شمار می روند.

کلیدواژه ها:

معیشت پایدار ، تخریب منابع طبیعی ، توسعه پایدار ، مدیریت پایدار منابع طبیعی ، وابستگی معیشتی