پروتئین ه ای ضدیخ گیاهی و امکان بهره برداری از آن در جهت توسعه پایدار

شناخت منابع متنوع جنگل های زاگرس به منابع سنتی نظیر چوب و علوفه متضمن توسعه پایدار در این منطقه است. یکی از منابع بکر به منظور مطالعه و توسعه در جنگل های زاگرس بهره برداری از منابع ژنی غنی این منطقه است. پروتئین های ضدیخ، از پروتئین های حفاظت کننده موجودات زنده مانند مااهی ها، حشرات، گیاهان، موجودات خاکی، قارچ ها و باکتری ها از صدمات ناشی از دمای زیرصفر درجه سانتی گراد می باشند که با جستجو در مناطق مرتفع و سردسیر زاگرس با توجه به تشابه الگوی ژن ها و خواص پروتئین های مشابه قابل شناسایی و استخراج هستند. دو شاخص مهم از فعالیت پروتئین های ضد یخ، پسماند دمایی و مهار تبلور مجدد یخ می باشد و به همین علت پروتئین های ضد یخ (AFPs) به عنوان پروتئین های ضد یخ، پسماند دمایی و مهار تبلور مجدد یخ می باشد و به همین علت پروتئین های ضد یخ (AFPs) به عنوان پروتئین های پسماند دمایی (THPs) و همچنین پروتئین های اتصال به یخ (IBPs) نامیده می شوند. تفاوت پروتئین های ضد یخ با دیگر ترکیبات ضد یخ با وزن مولکولی پائین این است که نقطه انجماد را بدون وابستگی به غلظت کاهش می دهند. این ویژگی باعث می شود که پروتئین های ضد یخ در غلظت های کم نیز به عنوان ضد یخ عمل کنند. با وجود پسماند دمایی کم پروتئین های ضد یخ گیاهی نسبت به ماهی ها و حشرات، به علت شدت فعالیت مهار تبلور مجدد یخ، پروتئین های ضد یخ گیاهی پتانسیل بیشتری برای ذخیره سازی در دمای پائین دارند. مطالعه کاربرد پروتئین های ضد یخ گیاهی در مقایسه با جانوری بسیار اندک است، از این رو بررسی پروتئین های ضد انجماد موجود در گیاهان از اهمیت بالایی برخوردار است.

کلیدواژه ها:

تبلور مجدد یخ ، پروتئین ساختار یخ ، پروتئین ضد یخ ، پسماند دمایی