مطالعه مفهوم اخلاق در رساله قشیریه

ابوالقاسم قشیری از علما و شعرا و متصوفه قرن پنجم هجری و مولف کتاب رساله قشیریه می باشد. این رساله، یکی از متون مهم پارسی و تصوف و عرفان اسلامی است که درحقیقت نامه و پیامی است که وی برای صوفیان شهرهای اسلام فرستاده است. کتب و منابع اخلاقی مختلف به اتفاق معتقدند که کلمه اخلاق جمع خلق و به معنای سرشت وخوی می باشد. در باب سی وششم رساله قشیریه، قشیری با ذکر آیات، احادیث و همچنین اقوال مشایخ درخصوص اخلاق پرداخته است.با مطالعه این رساله، به بررسی اخلاق در این باب و جستجوی ردپای فکری او در این زمینه پرداخته شده است. چراکه او در این باب فقط نقل قول می کند و عقاید خود را عنوان نمی کند و در بررسی این نقل قول ها می توان اعتقاد قشیری و صوفیان همراهش پی برد که هر آنچه از دیگران در روزگار بلایا و سختی ها و مرارت ها بر آنان وارد شود به همانگونه روح آنها بیشتر صیقل داده می شود و به قرب حق تعالی نایل می گردد

کلیدواژه ها:

اخلاق ، اخلاق اسلامی ، تصوف ، رساله قشیریه ، قرب