بررسی تطبیقی معاد جسمانی از دیدگاه علامه حسینی طهرانی و آیت الله جوادی آملی

معاد جسمانی و اعتقاد به آن از ملزومات و ضروریات دین مبین اسلام می باشد، به طوری که عدم اعتقاد به آن از موجبات کفر است. درباره کیفیت معاد اندیشمندان اسلامی نظریات گوناگونی را ارائه کرده اند؛ متکلمین از منظر کلامی و فلاسفه از منظر فلسفی و محدثین از منظر روایات بدین موضوع نگریسته اند. این مقاله به بررسی دیدگاه های دو اندیشمند معاصر مکتب تشیع، علامه حسینی طهرانی و آیت الله جوادی آملی پیرامون معاد جسمانی می پردازد. هردوشخصیت اصل معاد را ضروری می دانند و با استفاده از براهین فلسفی و استفاده از آیات قرآنی موضوع تحقق معاد و اثبات معاد جسمانی را مطرح نموده اند. نتایج کلی نشانگر وجود مبنای مشترک دو دیدگاه در پذیرش اصل معاد جسمانی است، اما کیفیت معاد جسمانی در دو دیدگاه متفاوت می نماید. علامه طهرانی معاد جسمانی را عنصری اثبات نموده در حالیکه آیت الله جوادی آملی معتقد به معاد جسمانی مثالی هستند و به نوعی آن را متناسب با نظام عالم آخرت می دانند.

کلیدواژه ها:

آیت الله جوادی آملی ، علامه حسینی تهرانی ، معاد جسمانی