سبک شناسی معماری ارگانیک (طبیعت گرا)

معماری ارگانیک (Organic Architecture) یا معماری انداموار یا بیومورفیسم یک فلسفه در معماری است که به ترویج هماهنگی بین عادتهای انسانی و طبیعت میپردازد. این اتفاق به صورتی شکل میگیرد که طراحی چنان هماهنگی و ارتباطی با محیط خود داشته باشد که ساختمان، مبلمان و محیط بخشی از یک ترکیب متحد و مرتبط باشد. بینش معماری ارگانیک ریشه در فلسفه رمانتیک دارد. رمانتیسم یک جنبش فلسفی، هنری و ادبی در اواخر قرن 18 و 19 میلادی در شمال غربی اروپا بود که به سایر نقاط اروپا و آمریکا سرایت کرد. این جنبش واکنشی در مقابل خردگرایی عقل مدرن بود. معماری ارگانیک، گرایشی است در معماری که به هماهنگی بنا با طبیعت و به عبارت بهتر، به درآمیختن بنا با طبیعت تاکید دارد. بدین منظور برای ایجاد ساختمانهایی که همگام با طبیعت باشند باید ویژگیهای خاصی را در نظر گرفت، این ویژگیها در واقع اصول حاکم بر این سبک معماری (رویکرد معماری ارگانیک) هستند که رعایت آنها در طراحی و ساخت ضروری است. در یک تعریف اجمالی از معماری ارگانیک میتوان اینگونه بیان کرد که، معماری با احترام به طبیعت نقشآفرینی کرده و بنایی خلق گردد که همگام با طبیعت پیرامون باشد. در این راستا هدف از انجام این پژوهش، نشان دادن روشی کامل و گویا برای شناخت بهتر مفهوم ارگانیک و تاریخچه آن، مبانی نظری معماری ارگانیک، معماران برجسته سبک ارگانیک در ایران و جهان و آثارهای برجسته سبک ارگانیک است.

کلیدواژه ها:

معماری ، طبیعت ، معماری ارگانیک ، فرانک لوید رایت ، سبک ارگانیک در ایران و جهان ، معماران برجسته