بررسی راهکارهای توسعه پایدار در معماری استان هرمزگان

رشد صنعت و تکنولوژی موجب رشد جمعیت و آسیب به طبیعت و استفاده بی رویه از منابع تجدید ناپذیر، باعث اتمام منابع و صدمات جبران ناپذیر محیط زیست گشت. از این رو بحث پایداری و توسعه پایدار برای جلوگیری از این روند و نابودی کامل کره زمین مطرح شد؛ اما این مبحث را نمی توان بحث تازه ای در معماری مطرح نمود زیرا در معماری های کهن و غنی که معماری ایران نیز جز یکی از آن هاست می توان به طور کامل جنبه های پایداری را مشاهده نمود . در این پژوهش سعی شد با بررسی معماری بومی حاشیه خلیج فارس، ارزش های توسعه پایدار را که در این معماری ارزشمند مشهود است گزینش نمود تا با تکنولوژی و فناوری روز و متناسب با نیازهای انسان کنونی تلفیق شود که بتوان در ادامه ی این معماری غنی به دور از گسست های بی هویتی چند دهه اخیر و سازگار بر روی بستر اقلیم مناسب خود نشسته و از آسیب های وارده به محیط زیست جلوگیری شود؛ این تمهیدات در معماری بناها در استان هرمزگان که کمتر به آن پرداخته شده، مورد بررسی قرار گرفت. با توجه به بررسی معماری بومی و توسعه پایدار نتایج نشان داد که با استفاده از تمهیدات معماری بومی و تکنولوژی روز می توان به بهترین نحو به ساختن بنایی پایدار بدون تخریب و آسیب رساندن به طبیعت و استفاده حداقل از سوخت های فسیلی دست یافت.

کلیدواژه ها:

معماری پایدار ، توسعه پایدار ، استان هرمزگان ، معماری بومی