توسعه شهری مبتنی بر ترکیب کاربری؛ رویکردی نو در نوسازی و توسعه شهری

از گذشته تا به امروز، نوسازی و توسعه های شهری، متاثر از پارادایم های گوناگونی بوده اند. در این بین, الگوهای مدرنیستی، توسعه های شهری یکپارچه ای را خلق نمودند که به دلیل غلبه منطقه بندی کاربری اراضی و اصل کارکردگرایی شهری در متن پویش برنامه ریزانه آنها, ساختار فضایی و نحوه استفاده از فضا و زمین در شهرها را با مسائل و معضلات عدیده ای مواجه ساخته اسهت. همچنین به دلیل دور ماندن فرایند توسعه های شهری به ویژه در کشورهای در حال توسعه از رویکردهای نوین برنامه ریزی شهری نظیر توسعه شهری مبتنی بر ترکیب کاربری ها، مبنای مسئله شناسی پژوهش حاضر بر این سوال استوار شد که توسعه شهری مبتنی بر ترکیب کاربری ها چیست و چگونه به عنوان یک نظریه جدید و کارآمد به اصلاح برنامه های نوسازی شهری می پردازد اگرچه مبنای ارزیابی علمی و پژوهشی بودن بسیاری از مقالات، اتکاء آنها بر روش ها و آزمون های متنوع آماری است، اما این مقاله با هدف معرفی رویکردی جدید, نظاممند و ابزاری مناسب برای دستیابی به رویه ای مطلوب از نوسازی شهری تدوین شده است. در نتیجه مباحث, مشخص شد که توسعه شهری مبتنی بر ترکیب کاربری ها با یک روند مثبت در حال رشد و گسترش است و حکایت از شکل گیری رویکردی قوی و منسجم برای نوسازی شهری دارد. همچنین مشخص شد که طرح های ترکیب کاربری, الگوهای متنوع و انعطاف پذیری را برای توسعه های مختلف در نواحی گوناگون شهری طرح ریزی می کنند که در سطوح چند مقیاسی شهری (سطح ساختمان, بلوک, ناحیه شهری و کل شهر) قابل اجرا هستند و قابلیت کیفیت بخشی به کلیه بافت های شهری (بافت های ریزدانه, با هم آمیخته و بافت کلی شهر) را دار می باشد.

کلیدواژه ها:

ترکیب کاربری ها ، اختلاط کاربری ، نوشهرگرایی ، نظریه برنامه ریزی ، نوسازی شهری