طراحی مرکز حمایت از زنان بی سرپرست با رویکرد معماری تعاملی در راستای جایگاه اجتماعی

ایران جزو یکی از کشورھای رو به سالمندی است و 60 درصد زنان بی سرپرست و سالمندان و 40 در صد مردان تنھا و سالمند ھستند و ھمچنین با افزایش پدیده تک فرزندی یا عدم علاقه زوج ھا به داشتن فرزند با رشد جمعیت بی سرپرستی و سالمندی روبرو ھستیم از اینرو در صدد طراحی مجموعه ای برآمدیم که جنبه ی حمایتی از این افراد داشته باشد. با توجه به تعاریف زنان بی سرپرست و نیازھای جسمی و روحی، ضرورت احداث فضایی مناسب جھت استقرار این افراد که از لحاظ جسمی از سلامت نسبی برخوردار ھستند و بیشتر به لحاظ حمایت ھای روحی نیازمند قرار گرفتن در فضاھای جمعی با ھمسالان خود ھستند. در مقاله پیشرو سعی بر آن شده با استفاده از روش ھای مختلف شناخت کامل و کافی از مراکز حمایت زنان بی سرپرست ایجاد گردد و با مقایسه چند مورد از آنھا با یکدیگر بتوان در ابتدا شکل این مرکز را ازحالت بیمارستانی به محیطی شبیه به خانه، مکانی برای آرامش و آسایش و با بیشترین میزان ایجاد تعاملات با یکدیگر تبدیل کرده، و سپس با تعبیه کردن بخشی از فضاھای ارتباط جمعی، محیطی دلچسب برای سکونت زنان بی سرپرست طراحی شود. در پژوھش پیشرو تاثیرات مثبت توانمند سازی در مورد اقشار ضعیف جامعه و پتانسیل شھر رشت برای طراحی فضایی با رویکرد معماری تعاملی با در نظر گرفتن کیفیت ھای لازم،ه بررسی و مورد تایید قرار گرفت.

کلیدواژه ها:

مرکز حمایت ، زنان بی سرپرست ، معماری تعاملی ، جایگاه اجتماعی ، توانمندسازی