جامعه پذیری دانش آموزان در آموزش و پرورش

هدف از پژوهش حاضر جامعه پذیری دانش آموزان در آموزش و پرورش می باشد که با روش گردآوری و توصیفی همراه با تحلیل که از کتابها، تحقیقات پیشین و مجلات و اینترنت که دیدگاه های صاحب نظران و پژوهش گران می باشد استفاده شده است. اهمیت آموزش و پرورش در دنیای امروز به حدیست که بسیاری از جامعه شناسان آنرا مهمترین نهاد در ساخت یک جامعه موفق می دانند. متاسفانه تغییرات سریع و گاه تصمیمات سیاسی همواره سایه سنگین خود را بر روی این نهاد می اندازند. در حالی که تغییرات در این نهاد باید بسیار فکر شده و محاسبه شده باشند چرا که جامعه پذیری گرچه از خانواده شروع می شود اما در مدرسه است که قوام و جهت می یابد. جامعه پذیری به معنای همسازی و همنوایی فرد با ارزشها، هنجارها و نگرشهای گروهی اجتماعی است یا به مفهوم دیگر، اجتماعی شدن فراگردی است که به واسطه آن، هر فرد، دانش و مهارتهای اجتماعی لازم برای مشارکت موثر و فعال در زندگی گروهی و اجتماعی را کسب میکند. مجموعه این ارزشها، هنجارها، نگرشها، دانشها، مهارتها، فرد را قادر میسازد که با گروهها و افراد جامعه ، روابط و کنشهای متقابل داشته باشد. فراگرد اجتماعی شدن ، امری مستمر و به اعتباری مادام العمر است. آموزش و پرورش و مدرسه یکی از عوامل اصلی فرایند جامعه پذیری است که اهمیت آن از این منظر در نظام آموزشی حال حاضر در ایران کم رنگ دیده می شود. به نظر می رسد با توجه به گسترش فردگرایی در جامعه، پدیده جامعه پذیری امری مهم می نماید که بایستی مورد توجه جدی تر قرار گیرد و لذا، جهت معرفی و آشنایی به بررسی ابعاد و مولفه های گوناگون جامعه پذیری پرداخته می شود.

کلیدواژه ها:

جامعه پذیری ، دانش آموزان ، آموزش و پرورش