ارتباط بین باورهای معرفت شناختی و تفکر انتقادی در دانش آموزان دوره متوسطه دوم ( مطالعه موردی: دانش آموزان منطقه 9 تهران)

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی آموزش تفکر انتقادی بر باورهای معرفت شناختی دانش آموزان دوره متوسطه دوم منطقه 9 تهران در سال تحصیلی 98-1397 انجام گرفت که از لحاظ هدف در طبقه ی تحقیقات کاربردی و از لحاظ روش گردآوری داده ها در قالب تحقیقات آزمایشی قرار می گیرد. جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان دوره ی متوسطه دوم منطقه 9 به تعداد 22100 نفر بوده است. طی مراحل روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای مرحله ای، دانش آموزان دو کلاس از رشته علوم تجربی به عنوان گروههای نمونه انتخاب و در مراحل بعد به تصادف به گروههای آزمایش و کنترل اختصاص یافتند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه ی معرفت شناختی شومر (1992) با 63 گریه و پروتکل آموزش تفکر انتقاد بر اساس دیدگاه هایپل (1984)، فیشر (2005) و مایرز (1986) در قالب هشت جلسه آموزش 90 دقیقه ای بوده است. برای توصیف داده ها و تحلیل فرضیه های تحقیق از شاخص های آماری توصیفی و روش آماری تحلیل کوواریانس (پس از بررسی پیش فرض های آن استفاده شد. براساس مهمترین نتایج به دست آمده، آموزش تفکر انتقادی باعث بهبود باورهای معرفت شناختی دانش آموزان گروه آزمایش در مقایسه با دانش آموزان گروه کنترل شده است. در سطح خرده مقیاس ها، آموزش تفکر انتقادی باعث افزایش باورهای معرفت شناختی افراد در ابعاد توانایی ذاتی یادگیری، ساده بودن دانش، قطعیت دانش، منبع دانش و یادگیری سریع دانش شد اما تاثیر متفاوتی بر باورهای معرفت شناختی دانش آموزان دختر و پسر نداشته است.

کلیدواژه ها:

تفکر انتقادی ، آموزش و پرورش ، باورهای معرفت شناختی ، دانش آموزان.