مروری بر دفع مواد زائد جامد، به روش دفن در زمین

اگر چه اخیراً روش های جدیدی برای دفع مواد زائد جامد ایجاد شده اند، اما هنوز هم رایج ترین روش دفع مواد زائد جامد، دفن در زمین است. مسائل سلامت، ایمنی و زیبائی مثل؛ وجود جوندگان، حشرات، آتش سوزی و بو، در روش دفن روباز گذشته مطرح بوده است. این مشکلات منجر به ترویج قوانین سخت برای طراحی و عملکرد محل های دفن جدید شد. یک محل دفن باید چندین معیار محلی و طراحی اصولی را داشته باشد و همچنین اینکه برای عموم قابل پذیرش باشد. شیرابه در محل دفن در نتیجه ترکیب شدن آب با پسماندهای جامد تولید می شود. سیستم های آستر برای جلوگیری از حرکت شیرابه در خاک و انتقال به آب های زیرزمینی طراحی و احداث می شوند. گاز محل دفن محصول دیگری، ناشی از تجزیه زیستی مواد آلی است. کیفیت گاز تولیدی، اساساً به نوع پسماند بستگی دارد. برای اغلب محل های دفن، شرایط زندگی بی هوازی غالب است و محصولات نهائی عمده از تجزیه بی هوازی پسماند، گازهای CO2 و CH4 هستند. این دو گاز همراه با مقدار کمی آب و ترکیبات ناچیز، گاز محل دفن نامیده می شوند که اغلب سمی و بدبو بوده و مشکلاتی را ایجاد می کنند، چراکه متان گازی با قابلیت انفجار و همچنین از گازهای گلخانه ای است. از طرف دیگر گاز محل دفن به علت ارزش انرژی، فرصتی را برای بازیابی منابع انرژی فراهم می نماید. ضرورت کنترل شیرابه و گاز محل دفن باعث بزرگترین تغییرات در طراحی و عملکرد محل های دفن بهداشتی مدرن شده است. لذا، لازم است که مطالعات وسیعی برای انتخاب محل مناسب دفن، طراحی، احداث جایگاه و طراحی اقدامات بهسازی انجام شوند.

کلیدواژه ها:

مواد زائد جامد ، مدیریت پسماند ، دفن در زمین ، شیرابه ، گاز محل دفن