بررسی عملکرد شناشیل و کاربرد آن در شکل گیری معماری جنوب ایران نمونه موردی شهر بوشهر

یکی از ویژگی های منحصر به فرد معماری بومی بندر بوشهر، وجود عنصری به نام شناشیر است که ضمن تامین محرمیت، الگوی معماری درونگرا- برونگرای بندر بوشهر را میسر ساخته است.شناشیر یکی از عناصر شاخص معماری خانه های بافت قدیم بوشهر می باشد، که نقش مهمی در عملکرد اقلیمی خانه های بافت قدیم بوشهر دارد.در واقع این عملکرد اقلیمی زندگی عمومی را به زندگی خصوصی پیوند می دهد، وبه عبارت دیگر یک ارتباط بین برونگرایی و درونگرایی در بناهای بافت قدیم بوشهر به وجود آورده است .شهر بوشهر در قسمت شمالی سواحل خلیج فارس با اقلیم گرم و مرطوب می باشد، که بناهای بافت قدیم و کلیت فضای شهری آن متناسب با شرایط اقلیمی شکل گرفته است .با توجه به اقلیم گرم و مرطوب بوشهر شناشیرها جریان حرکت باد را از طریق جداره های مشبک چوبی از خارج به داخل بنا فراهم می سازد، در نتیجه اثر جریان باد باعث کاهش حرارت ، رطوبت و آسایش افراد ساکن در داخل ساختمان می شود.این مقاله به بررسی عملکرد شناشیل و کاربرد آن در شکل گیری معماری شهر بوشهر پرداخته و هدف آن شناخت ویژگیهای این عنصر معماری و نقش آن در شکل گیری معماری جنوب کشور بویژه شهر بوشهر می باشد.

کلیدواژه ها:

شناشیل ، معماری ، عملکرد ، اقلیم ، بوشهر.