مطالعه تطبیقی تابعیت در فقه و حقوق ایران

تابعیت نوعی از ارتباط سیاسی است که فردی را به کشوری مربوط می کند و به معنای آن است که شرایط قانونی تابعیت آن کشور درباره فرد جمع است. در کتاب و سنت و دیگر منابع فقھی و در آرای فقھای اسلامی، لفظی معادل تابعیت به معنایی که در حقوق عرفی رایج است وجود ندارد؛ زیرا در اندیشه سیاسی اسلام، حکومت، به خدا تعلق دارد و حاکمیت واقعی به وسیله انبیا و اولیا اعمال می شود. با این حال در ارتباط با این مفھوم تفاسیر و بحث ھای فراوان در فقه و حقوق صورت گرفته است. براین اساس ھدف ازپژوھش حاضر بررسی و مطالعه تطبیقی تابعیت در فقه و حقوق ایران می باشد. پژوھش از نوع کتابخانه ایی بوده و منابع اطلاعاتی مورد نیاز از طریق کتابھا، مقالات و .... گردآوری شده است. نتایج تحقیق نشان می دھد حقوق عرفی ھمه جمعیت یک سرزمین را از اتباع آن محسوب می دارد و ھیچ قید و شرطی ندارد، در حالی که از دیدگاه اسلام، فقط ساکنان سرزمین اسلامی که دارای یکی از دو وصف پیمان یا ایمان باشند، از اتباع دولت اسلامی محسوب می شوند و شامل دیگران نمی شود.

کلیدواژه ها:

تابعیت ، فقه و حقوق ، شرایط قانونی ، امتیاز تولد ، تابعیت نسبی