واژه و عبارات خاص زبان و گویش های تاجیکی در شاهنامه فردوسی

سال انتشار: 1398
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 396

فایل این مقاله در 7 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

SSRCONF01_106

تاریخ نمایه سازی: 24 شهریور 1398

چکیده مقاله:

زبان فارسی دری (تاجیکی) از قدیم ترین و غنی ترین زبان های دنیا بوده، با شاهکارهایادبی و تاریخی و علمی و فرهنگی در پیشرفت تمدن جهان اثر گذاشته است. هرچند در بارهپیدایش و گسترش این زبان اندیشه های مختلف موجودند، ولی دلیل های زیادی به تشکل وتکامل این زبان در خراسان و ماوراءالنهر شهادت میدهند. حماسه بزرگ شاهنامه ابوالقاسمفردوسی، که از60 هزار بیت عبارت است، دلیل برجسته رواج این زبان در سرزمین مذکورمی باشد. حماسه نه تنها تاریخ و تمدن باستانی مردمان ایرانی را احیا میکند، بلکه غناوت وفصاحت زبان فارسی دری را نشان میدهد. حکیم فردوسی در آفریدن حماسه بزرگ خود ازگنجینه زبان و فرهنگ مردم استفاده فراوان نموده است. از این جاست، که زبان و بیان شاهنامه بیش از همه با زبان و گویش های تاجیکی قرابت و نزدیکی دارد. طوری که استاد صدرالدین عینی نوشته است، این را هنوز شرق شناس مجاری ژرمن وامبیری به مشاهده گرفته بود.

نویسندگان

میرزا ملااحمد

تاجیکستان