پیمان در شاهنامه، سیاست نامه ای ایرانشهری

تداوم اندیشه ی ایرانشهری درگذاربه دوره ی اسلامی عامل اساسی بر تداوم تاریخ وفرهنگ ایران به شمار می رود.ایناندیشه به رغم تحول و گسستی که درظاهرحاکمیت برایران زمین پیداشده- برعکس ادبیات ایرانیان (دوقرن سکوت)-بدون ایستایی،همیشه جریان داشته است.تا جایی که درگذاری از تاریخ سیاسی این مرزو بوم اندیشه ی انتقال یافتهی باستانی ایرانشهری، تداوم بخش وحدت ملی وشالوده ی استواری بر تصمیمات سیاسیون این سرزمین بوده، که دستاورداین تصمیمات درآثارنوشتاری ودرمضمون سیاست نامه نویسی ظهورمی کند.از آنجایی که سیرتاریخ سیاست نویسی در ایران نوشته نشده، لذا اهمیت این جریان ومعنای آن برای فهم تاریخ سیاسی وبهره مندی از ایناندیشه،درسیاستگذاری ها مغفول مانده است. شاهنامه ی فردوسی نوشته ای بی نظیردرادبیات جهانی به شمار میرود که علاوه برآن توانسته در پیوند باخدای- نامه های باستانی واندیشه ی سیاسی ایرانشهری بازتابی از منابع مرتبط سیاسی دوره ی باستان را درگنجینه ی ارزشمند خود نگاه دارد،منابعی که ازتطاول ایام در امان مانده وبه دستابولقاسم فردوسی واطرافیانش رسیده واین حکیم آن رادرمضمون سیاست نویسی،چون کاخی بلندبه نظم درآوردهاست.در این مقاله دیدگاه سیاسی فردوسی درشاهنامه با پردازش پیمان به واکاوی وبه اهمیت آن دراین اثرملی اشاره شده ودر ادامه، تضمین به عنوان یک قابلیت دراجرایی شدن پیمان درشاهنامه بررسی شده است.این مقاله برگرفته از رساله ایی باعنوان بررسی وتحلیلی بر توافقات صورت گرفته بین شخصیت های شاهنامه ی فردوسی نگاشته، و با نحوه ی نگارش کتابخانه ایی،اسنادی و تحلیلی تدوین شده است.در این مقاله، ابتدا به صورت فیش برداری ازشاهنامه ی فردوسی به کوشش مهدی صالحی طباطبایی وکتایون هاشمی و براساس نسخه چاپ مسکو واژه های پیمان و سوگند جمع آوری شده است، سپس بر اساس دیدگاه سیاسی دررابطه با پیمان باید ها و نبایدهای تعهد، در قالب پیمان را تحلیل کرده ونگاشته است.