گذری بر اطلاع رسانی و ارتباطات در شاهنامه فردوسی

فردوسی در شاهنامه به موضوع ارتباطات و انتقال پیام ها ، ایده ها ، افکار واندیشه ها توجه خاصیداشته است. برقراری ارتباط بین افراد وگروه ها مستلزم استفاده از وسایل خاصی است که انسان ها بهکمک آنها می توانند برای بهبود شرایط محیط زندگی، پیام ها وخواست های ضروی را به یکدیگرمنتقل کنند. مبادله اطلاعات واندیشه ها بین افراد انسانی از شرایط ضروری زندگی اجتماعی استاستفاده از وسایل ارتباطی تابع شرایط و اوضاع واحوال تاریخی جوامع انسانی است زیرا در هرجامعه بهتناسب نیازها و پیشرفت های آن، برای برقراری ارتباط بین افراد و انتقال افکار واطلاعات ، وسایلمعینی ایجاد می شود. در جوامع اولیه که انسانها در گروه های بسیار کوچک در کنار هم زندگی میکردند جز زبان وبیان شفاهی وسیله دیگری برای ارتباط موجود نبود اما به تدریج که محیط زندگیوسعت یافت یا فاصله ها بیشتر شد، انسان هایی که دورتر از هم زندگی می کردند مجبور می شدندفریادها را بلندترکنند ویا از علامت ها ونمادهای خاصی بهره گیرند و بعدها اختراع خط والفبا باعثشد افراد افزون بر بیان شفاهی از بیان کتبی هم استفاده کنند و با غلبه بر محدودیت های مکانی وزمانی ارتباطات غیر مستقیم را گسترش دهند. اختراع چاپ ودیگر وسایل نوین نیز هرکدام تاثیرشگرفی درزندگی انسان داشته است. این مقاله به روش تحلیل محتوا عنصر ارتباطات در داستان هایشاهنامه را مورد واکاوی قرار داد و نشان می دهد که در که در قرن چهارم بعد از بیان شفاهی ارتباطمکاتبه ای وغیر مستقیم رواج بیشتری داشته است.

کلیدواژه ها:

شاهنامه فردوسی ، اطلاع رسانی ، ارتباطات ، درون فردی ، میان فردی ، فرهنگ بسته