تبیین جلوه های اخلاقی و عرفانی شاهنامه فردوسی

محتوا و درونمایه هر اثر، خوانندگان را در شناخت ساختارهای درونی متن یاری می دهد. همگان بااندیشه های پیدای حاکم بر شاهنامه که حاکی از بی اعتباری دنیا، بی حاصلی رنج آدمی، ناپایداری جهان و...می باشد ، آگاهند. لیکن آنچه ناپیداست رگه های ظریف و بارقه های لطیف عرفانی است که در پس داستان هاو شخصیت ها ، پنهان و از دیده ها مستور شده. شوربختانه اغلب تصور می شود که شاهنامه صرفا حکایتپهلوانی و حماسه و اسطوره است و مناسبتی با عرفان ندارد لیکن با اندکی تفکر و تعمق در می یابیم مضامینموجود در این اثر سترگ ، بسیار در آثار عرفا به کار رفته و با تاویل مفاهیم آنها، اصول و رموز عرفانی توضیحداده شده است. شاهنامه حکیم ابوالقاسم فردوسی که با تکیه بر فرهنگ بالنده پیش از اسلام و بهره گیری ازتعالیم اسلام سروده شده بر پایه اخلاق، زیبایی و دانایی استوار گشته و حاوی مضامین متعالی عرفانی نیزمی باشد و عرفان در آن جلوه های گوناگون اساطیر، دین و باور ایرانیان را دارد ولی نه عرفان خشک و زاهدانه.ارتباط اخلاق و زیبایی و عرفان بر هیچکس پوشیده نیست پس به عبارتی این کتاب آمیزه ای است ازاخلاقیات و عرفان و زیبایی. این پژوهش بر آن است که اندیشه های عرفانی که در پس داستان های این اثرعظیم وجود دارد را روشن سازد.

کلیدواژه ها:

فردوسی ، شاهنامه ، عرفان ، خرد ، نور ، منطق