اثربخشی آموزش مهارت های مثبت اندیشی پنج عاملی بر امید به زندگی کودکان اضطرابی 9 تا 12 ساله

امروزه گزارشات نشان داده است که حدود یک سوم از جمعیت جهان به نوعی دچار اختلالات روانی هستند. در این راستا اضطراب هیجان بهنجاری است که در سراسر زندگی تجربه شده و در زندگی روزانه افراد نقشحفاظتی دارد. هدف پژوهش تعیین اثربخشی آموزش مهارت های مثبت اندیشی پنج عاملی بر امید به زندگی کودکان اضطرابی 9 تا 12 ساله بود. روش پژوهش نیمه آزمایشی با پیش آزمون –پس آزمون با گروه کنترل بود.جامعه آماری پژوهش حاضر شامل کلیه دانش آموزان پسر اضطرابی 9 تا 12 ساله شهر پرند در سال تحصیلی 1396-1397 بود که از این میان تعداد 30 نفر به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه 15 نفر آزمایش و کنترل قرار گرفتند. دو گروه در دو مرحله پیش آزمون و پس آزمون به مقیاس امیدواری اشنایدر و همکاران ( 1991 ) پاسخ دادند. گروه آزمایش بین مرحله پیش آزمون و پس آزمون مهارت های مثبت اندیشی پنج عاملی را به مدت 12 جلسه دریافت نمودند. داده های پژوهش به وسیله آزمون تحلیل کوواریانس و نرم افزار SPSS-20 تحلیل شدند. یافته های پژوهش نشان داد که در مرحله پس آزمون بین امید به زندگی گروه آزمایش و کنترل تفاوت معناداری وجود داشته است (p> 0/01). با توجه به یافته های پژوهش می توان عنوان داشت که آموزش مهارت های مثبت اندیشی پنج عاملی بر امید به زندگی کودکان اضطرابی تاثیر دارد.

کلیدواژه ها:

اضطراب ، امید به زندگی ، مهارت های مثبت اندیشی پنج عاملی