بررسی هنر و زیبایی دراشعار و شعرای ایرانی و اسلامی

شعر درباره هنر از حس زیبایی شناسی انسانها سرچشمه میگیرد. شاعران بزرگ مانند مولانا، سعدی، و حافظ، و فردوسی در شعر خود هنر را ستوده و مردان هنرمند را مورد تقدیر قرار دادهاند. شعر درباره هنر و یا بهتر بگوییم کاربرد واژه هنر در شعر، یکی از متعالی ترین بخشهای شعر و ادب را تشکیل داده که دلیل آن جایگاه ویژه هنر در میان تواناییها و خصائص نیکوی انسانی است شاهنامه مهمترین چشمه ی آگاهی ما در بسیاری از زمینه ها چون ادب و هنر و رسمهای در ایران باستان به شمار می رود. همچنین شناخت فرهنگ و آداب اصیل ایرانی که از دیر باز تاکنون با انسان همراه بوده است. در این تحقیق به هنر و زیبایی در سروده های اشعار ایرانی اسلامی پرداخته شده است که نگاهی دارد بر مثنوی مولوی، اشعار نظامی، سعدی و حافظ با مضامین اسلامی و همچنین با مرور داستان های شاهنامه ی فردوسی، ملاحظه می شود که مراد از هنر در لسان شعرا، عرفا و حکمای ایرانی مسلمان بیشتر معرفت حقیقی، فضایل اخلاقی و متخل6 ق شدن به اخلاق الهی است.که اشعار مولوی به ذیدگاه اسلام نزدیک تر از بقیه ی شعرا است. در این تحقیق به هنر و زیبایی در سروده های اشعار ایرانی اسلامی پرداخته شده است که نگاهی دارد بر مثنوی مولوی، اشعار نظامی، سعدی و حافظ با مضامین اسلامی و همچنین با مرور داستان های شاهنامه ی فردوسی .نتایج بررسی حاکی از آن است که مولانا روح نیایش را در اشعار خود تمام کرده است.

کلیدواژه ها:

هنر ، زیبایی ، اشعار ، شعرای ایرانی