رابطه بین حمایت اجتماعی با رشد اجتماعی و خودکارآمدی کودکان 6 تا 10 ساله مبتلا به اوتیسم

انسان اصالتا موجودی است اجتماعی و جاذبه اجتماعی رشد کودک پایه و اساس زندگی انسانی او را تشکیل می دهد. لازمه زندگی اجتماعی، آمادگی روانی، برخورداری از مهارت های اجتماعی، اعتماد به نفس و قدرت سازگاری اجتماعی است. از نظر اجتماع مهم ترین بعد شخصیت افراد، بعد اجتماعی شخصیت افراد است (کاستر، اورث مییر 2012)، لاکمن و وایلند 2010 معتقدند افراد فقط به مراقبت جسمانی نیاز ندارند؛ بلکه توجه و تربیت باید همه ابعاد وجودی آن ها شامل رشد اجتماعی، عاطفی، شخصیتی و هوشی را در برگیرد. طبعا اکثر افراد از همان کودکی توانایی برقراری و قابلیت های یک زندگی اجتماعی را دارند. رشد اجتماعی یکی از ابعاد رشد است که در زندگی انسان نقش بسزایی دارد. رفتار اجتماعی پایه و اساس زندگی هر فرد را تشکیل می دهد و رشد اجتماعی نیز به نوبه خود سبب اعتلای رشد عقلانی و سایر جنبه های رشدی فرد می گردد. رشد اجتماعی به شکل گیری خصوصیات و رفتارهایی که فرد تحت تاثیر آموزش هایی که محیط اجتماعی فراهم می کند، اشاره دارد (اتکینسون، 1982 ، نقل از ذاکری، 1390 ). رشد اجتماعی را در قالب سازگاری متقابل کودک با محیط اجتماعی و در رابطه با همسالان می داند و آن را فرآیندی تلقی می کند که کودک را قادر می سازد تا رفتار دیگران را درک و پیش بینی کرده، رفتار خود را کنترل نماید و تعاملات اجتماعی خود را تنظیم سازد. رشد اجتماعی مهم ترین جنبه وجود هر شخص است.

کلیدواژه ها:

کودکان اوتیسم ، حمایت اجتماعی ، رشد اجتماعی و خودکارآمدی