ارائه مدل های جدید برای کاربری زمین جهت بهینه سازی حجم ترافیک شهری

سامانه های حمل و نقل سریع همگانی به عنوان یکی از روش های جابه جایی سریع و انبوه مسافر به مجموعه ای از وسایل حمل و نقل در کریدورهای ویژه اطلاق میگردد که مسافران را از مبادی مشخص به مقاصد معینی در حداقل زمان و با امنیت کافی جابه جا مینماید و غالبا از فن آوری های سطح بالا و عموما از ریل استفاده میکند نقش و اثر این سامانه ها در شهرسازی و جهت دهی به توسعه سکونتگاه ها به این دلیل با امیت است که این سامانه ها غالبا محدودیت های سایر روش های جابه جایی مسافر را نداشته و فاصله زمانی مکان های اصلی شهر همچون مراکز تجاری یا اداری مرکزی را با نواحی مسکونی عمده به حداقل میرسانند و این عامل تاثیرات متقابلی را بر تقاضای حمل و نقل از یک سو و جهت دهی به توسعه شهری از سوی دیگر میگذارد تاثیرات کاربری زمین بر افزایش تقاضای حمل و نقل به عنوان هدف این مقاله در پی یافتن اصول مدلی مناسب در طراحی شهری است