عوامل موثر بر طراحی فتوبیوراکتور در فرآیند کشت جلبک اسپیرولینا ماکسیما

بهینه سازی فتوبیوراکتور کشت ریزجلبک اسپیرولینا ماکسیما از طریق کشت فدبچ با اوره به همراه تثبیت بیولوژیکی دی اکسید کربن هدف اصلی این تحقیق می باشد. ماکسیمم غلظت سلولی به دست آمده برای ریزجلبک، که تحت سه پروتکل بر مبنای ثابت نگه داشتن نیتروژن محیط در سه غلظت 50، 37/33 و 24 میلی گرم بر لیتر کشت شده، به ترتیب 956/153، 1100 و 966/624 میلی گرم بر لیتر به دست آمد، در حالی که کل اوره اضافه شده به سیستم در پایان روز 16 ام به ترتیب برابر با 563/76، 393/5 و 260/73 میلی گرم در یک لیتر محیط کشت بوده است. طبق مدل سازی داده های رشد و می اوره اضافه شده به سیستم، به وضوح مشاهده شد که رابطه ی فیددهی اوره در هر روز با رشد سلولی ارتباط نزدیکی دارد و در روزهای ابتدایی رشد به دلیل سرعت بالای رشد سلولی، مصرف اوره نیز بالا بوده است و با گذشت زمان با کاهش سرعت رشد،مصرف اوره نیز کم شده و در روزهای اخر تقریبا به صفر رسید. نتایج مدل سازی معادلات رشد برای پروتکل 2 به خوبی با داده های تجربی هم خوانی داشت و μmax به دست آمده از داده های تجربی و مدل سازی شده تنها به مقدار 0/5 اختلاف داشت. به علاوه ماکسیمم تولید پروتئین و فیکوسیانین مربوط به پروتکل 2 و 1 بود، که از لحاظ منبع نیتروژنی محدودیتی نداشتند و به مقدار پروتئین محیط کشت استاندارد نزدیک بود.

کلیدواژه ها:

ریزجلبک ، فتوبیوراکتور ، اسپیرولینا ماکسیما ، بیودیزل ، اوره ، فدبچ