عامیانگی در ادبیات داستانی نوجوان با تاکید بر رمان هستی

زبان عامه که یکی از با ارزشترین گنجینه های ادب فارسی محسوب میشود، میتواند ابزار مهمی در ادبیات داستانی نیز باشد. با بررسی سبک شناسانه هر داستان میتوان، علاوه بر تبیین شیوه های مختلف استعمال زبان عامه، به ایدئولوژی و کیفیت گفتمان در آن داستان، دست یافت. ادبیات داستانی نوجوان نیز، که در ایران عمر کوتاهی دارد، منبع مهمی برای بررسی جلوه های مختلف زبان عامه است؛ از این رو در این پژوهش سعی برآن بوده تا با استفاده از سبک شناسی لایه ای، به بررسی عامیانگی و جلوه های زبانی آن در رمان هستی از فرهاد حسن زاده، که یکی از پرمخاطب ترین رمانهای نوجوان ایران است، پرداخته شود. یافته های این پژوهش که به روش توصیفی- تحلیلی محتوا انجام شده، حاکی از آن است که نویسنده علاوه بر معرفی منطقه جنگی و لهجه مردم خوزستان به مخاطب نوجوان، برای ایجاد گفتمان نیز از وجوه مختلف زبان عامه که در لایه های آوایی، واژگانی و بلاغی نمود پیدا کرده، بهره برده است تا بتواند به گفتمانی بهتر و عمیقتر با مخاطب خود دست یابد.

کلیدواژه ها:

زبان عامه ، ادبیات داستانی نوجوان ، رمان هستی.