ریخت شناسی داستان نمکی و دیو بر اساس نظریه ولادیمیر پراپ

قصه گویی و شنیدن قصه در تمام طول ادوار تاریخ همواره یکی از علائق بشر به حساب می آمده که پیشینه ای به قدمت تاریخ دارد.از میان انواع داستان،داستانهای عامیانه به دلیل انطباق آسان با محیط اجتماعی و محلی جایگاه ویژهای دارند . از میان آنها نیز قصههایی با محوریت و شخصیت دیو برای کودکان و بزرگسالان از جذابیت بسیاری برخوردار بودند.ولادیمیر پراپ،محقق روس،با بررسی صد قصه از قصه های پریان روسی به نتایج ارزنده ای دست یافت.پراپ معتقد است اگرچه افراد و شخصیت های قصه ها متفاوتند ولی عمل و کارکردشان از شمار معینی تجاوز نمیکند و حداکثر به سی و یک کارکرد ختم میشود.پراپ برای هر کارکرد نمادی مشخص کرد و به فرمول نهایی ساخت قصه های پریان دست یافت.او نظریهی نوین خود را ریختشناسی نامید و ریختشناسی را توصیف داستانها بر پایه ی اجزای سازنده ی آنها و ارتباط این سازه ها با یکدیگر و یا کل قصه تعریف کرد و بر این باور بود که هر داستانی با این روش قابل تحقیق و بررسی است.هدف از این پژوهش،بررسی ریختشناسانه داستان نمکی و دیو بازنویسی سوسن طاقدیس است که مشخص شود داستان مذکور تا چه حد با الگوی پیشنهادی پراپ مطابقت دارد.

کلیدواژه ها:

ریخت شناسی ، ولادیمیر پراپ ، داستان نمکی و دیو ، کارکرد